Wat ga ik nou in Ghana uitspoken?

Nog drie nachtjes slapen en dan vertrek ik naar Accra, de hoofdstad van Ghana. In Accra ga ik twee maanden bij een kleine mensenrechtenorganisatie, genaamd The Human Rights Advocacy Centre, werken als vrijwilliger. Wat ik daar precies ga doen, weet ik nog niet, maar dit is de beschrijving van mijn project:

During your first week of work you will be given the chance to become orientated and familiar with the office premises and procedures. Following this, you will be given projects which include research and report writing. The Human Rights Advocacy Center will have the interns work primarily on three main areas:
1. Research and Development for Walk-In cases of human rights violations.
2. Reproductive health - Women, children, genital mutilation, HIV AIDS awareness etc.
3. Human Rights Advocacy - Grass Roots Exposure and work (Excursions, fact finding missions etc.)
As a volunteer your main duties will include conducting independent research, writing articles for newspapers, helping to raise awareness on certain issues and possibly attending court.

Klinkt allemaal interessant en toen ik het de eerste keer las dacht ik dat het typisch iets voor mij was. Nu maar hopen dat dat ook echt zo is!

Eén en een kwart koe en vijf varkens (en nog wat kippen)

Vanmiddag wilde ik even snel een brief posten. Dat ging helaas niet zo snel, de brievenbus die het dichtst bij is, is namelijk alvast vuurwerkproof gemaakt. Dus moest ik een stuk omfietsen. Ik snap het wel van de tnt-post, ik hoor ze nu alweer knallen. En flink hard ook, als ze de prullenbak bij het bushokje of het bushokje zelf opblazen. Maar het is wel irritant als je een brief wil posten. (of in de regen op de bus staat te wachten) Ik ben niet zo van de verboden, maar hier zie ik wel wat in.

Het jaar loopt duidelijk ten einde. Dat betekent dat ik op 1 januari al tien jaar vegetariër ben. Toen ik tien jaar geleden tegen mijn ouders zei dat ik geen vlees meer wilde eten, dacht mijn vader geloof ik dat het een bevlieging zou zijn. Mijn moeder zei: "Toen je vijf was dacht ik al dat je vegetariër zou worden, maar wel eentje die wel kip eet, want dat vind je zo lekker." Die bevlieging duurt wel wat lang en kip heb ik al tien jaar niet gegeten (wel een keer per ongeluk een stukje ham dat op een pizza verstopt zat onder kaas, groenten en tomatensaus).

Een gemiddeld Nederlands gezin van twee volwassenen en twee kinderen eet een halve koe en twee varkens per jaar. En dan eten ze natuurlijk ook nog kippen, schapen, geiten, paarden en andere exotische dieren. Als je er vanuit gaat dat iemand dan ongeveer een vierde van die hoeveelheid eet, dan heb ik mooi één en een kwart koe en vijf varkens gespaard. Nog even afgezien van de kippen, daar heb ik geen cijfers over kunnen vinden. Andere dieren (behalve vissen dan) at ik toch al niet, veel te zielig.

Huisje, Boompje, Beestje, Baby, Bugaboo...

Mijn generatie is saai!

Vrijdag op de voorpagina van de Volkskrant: "Twintiger van nu: beetje truttig, geen wereldbestormer" Nieuws dat voor mij geen nieuws was. Wel een bevestiging van mijn beeld. Mijn generatie zet zich af tegen zijn ouders door zich niet af te zetten. En daar worden die twintigers burgerlijk van; hun grootste ideaal is huisje, boompje, beestje, baby, bugaboo. Bah.

Idealistisch zijn ze dus niet echt, op 1 procent na dan. Ik geloof dat ik daar dan bij hoor. En veel van mijn vrienden gelukkig ook, de meesten van hen komen (nog) niet verder dan een studentenkamer, een enkeling weet een kamerplant in leven te houden (mag ook wel als je plantkunde studeert). Gelukkig maar. Burgerlijkheid is saai.

De huidige twintigers schijnen bovendien massaal aan een quarterlife-crisis te lijden. Alles kan, alles mag, maar wat willen we nou eigenlijk? Ik weet gelukkig wel wat ik wil: niet truttig zijn en de wereld bestormen!

De Europese bubbel

Vandaag was alweer mijn laatste werkdag, het kerstreces begint. Voor mij natuurlijk een heel lang reces, want ik hoef pas eind maart weer te beginnen met werken.

Toen ik vorige week aan een Vlaamse collega vertelde dat ik er bijna drie maanden vandoor ga, vond hij dat een goed idee: "Het is heel gezond om even uit ´the European bubble´ te zijn."

En hij heeft misschien wel gelijk. Brussel, het Europees Parlement, het gaat onder je vel zitten. Ik weet beter waar het Europees Parlement vandaag over heeft gepraat, dan wat er in Nederland is gebeurd. Ik kom de hele dag Belgen, Duitsers, Engelsen, Denen enzovoorts tegen. Maar het zijn allemaal mensen die zich vooral heel erg Europeaan voelen. Dat is leuk, maar als ik in Nederland ben realiseer ik me toch dat het daar niet helemaal normaal is.

Iedereen voelt zich Europeaan en tegelijkertijd ontheemd in Brussel en in Straatsburg. Dat leidt tot een eigen subcultuur. In de buurt van het Parlement zijn cafés waar je met Vlaams niet hoeft aan te komen zetten, bij sommige serveersters zelfs niet eens met Frans. Iedereen praat steenkolenengels. In het weekend zijn die kroegen leeg. Op doordeweekse avonden zijn ze afgeladen vol met parlementariërs, assistenten, ambtenaren en journalisten.

Den Haag mag dan een kaasstolp zijn, Europa is een bubbel.

Het eerste bericht...

Nou, dit wordt dan het eerste berichtje. Ik hoop dat ik het vol zal houden om dit blog bij te houden. Ik ga in elk geval een poging wagen om jullie op de hoogte te houden van mijn reis naar Ghana.

Vandaag heb ik malariatabletten, deet en andere bemoedigende dingen gehaald voor mijn reis naar Ghana. (Als ik het stuk lees over gezondheid in mijn reisgids ga ik denken dat ik gek ben. Malaria, hepatitis, hersenvliesontsteking, gelukkig heb ik een berg inentingen gehad.) Want al duurt het nog drie weken voordat ik vertrek, ik ben toch bang dat die sneller om zullen zijn dan ik denk. Stiekem heb ik ook nog een nieuw bloesje gekocht. Niet bedoeld voor Ghana, maar vertel dat maar niet verder.