Think big, vote green!
Denk groot, stem groen!
Afgelopen vrijdag en zaterdag was ik bij het EGP-congres. Een inspirerende bijeenkomst met zoveel nationaliteiten. Niet alleen mensen uit alle landen van de Europese Unie en kandidaat-lidstaten, maar ook uit Australië, Canada en Brazilië. Het gaf mij het gevoel niet alleen lid te zijn van GroenLinks, maar ook van de Europese en mondiale groene beweging. Daniel Cohn-Bendit maakte in zijn speech nog even duidelijk dat hoewel hij vorige keer bij de Duitse groenen op de lijst stond en ditmaal de Franse groene lijst trekt, hij niet voor de Duitsers dan wel de Fransen in het Europees Parlement zit. Hij zit er immers voor alle Europeanen. Dat is nog eens wat anders dan het mantra van sommige Nederlandse lijsttrekkers dat ze er zitten voor "de Nederlander".
En na een campagne-aftrap met alle 27 lijsttrekkers en een feestje dat, dankzij de tweede band, toch nog heel leuk en laat werd, kon ik zondag nog op weg naar Rotterdam. Daar werd immers ook gecongresseerd, maar dan door DWARS. Daar kon ik nog net het staartje van meepikken en zien dat er nieuwe bestuursleden werden verkozen. Altijd leuk om te zien dat er nieuw politiek talent rondloopt! Overigens vond het congres plaats in het prachtige Poortgebouw. Een prachtig monumentaal gelegaliseerd kraakpand dat dankzij de krakers niet is afgebroken voor de zoveelste dertien-in-een-dozijn-kantoortoren. Waardoor je je toch weer realiseert waarom dat kraakverbod er niet moet komen. Teken hier!
Vier juni zijn in Nederland de verkiezingen voor het Europees Parlement. Na dit weekend ben ik nu echt in de campagne-stemming!
maandag 30 maart 2009
donderdag 26 maart 2009
Wilders had hier geen recht van spreken
Maar wel de vrijheid om zijn punt te maken
Ergens begrijp ik Michel wel, als hij zegt dat Wilders terecht is weggelopen uit het debat vandaag. Van Geel is ook onuitstaanbaar als hij eigenlijk zegt dat de Kamer er voor spek en bonen bij zit.
Maar eerlijk gezegd heeft Wilders hier helemaal geen recht van spreken (of van weglopen...). Waar GroenLinks alternatieven biedt in een Green Deal en Femke Halsema in Pauw en Witteman probeerde een meerderheid te creëren voor het afschaffen van de 'aanrechtsubsidie' (of het in elk geval de PvdA erg lastig maakt), is de politiek van de PVV meestal niet gericht op daadwerkelijke resultaten. Wilders polariseert en beledigt en weet daarmee misschien wel iedereen op de kast te jagen, maar niet achter zijn voorstellen te krijgen.
Ik moest dan ook denken aan het interview met Fleur Agema in de Volkskrant op 31 mei 2008 (toen ze al 549 dagen in de Tweede Kamer zat namens de PVV): "Tot nu toe zijn al mijn moties verworpen. Wat niet wil zeggen dat iedereen het altijd met me oneens is. Ze vinden alleen mijn toon zo hard. Nou ja, in spoeddebatten heb je maar een paar minuten spreektijd. Dan moet het hard, klats, bam."
Als je op die manier het debat voert, weet je ook wel zeker dat de coalitiepartijen de rijen zullen sluiten. Wilders had dus best kunnen blijven om als 'circuspaard' zijn stokpaardjes te berijden. De PVV dient immers geen moties in om ze aangenomen te krijgen, maar om hun punt te maken. Van Geel had hem daarin niet kunnen tegenhouden.
Ergens begrijp ik Michel wel, als hij zegt dat Wilders terecht is weggelopen uit het debat vandaag. Van Geel is ook onuitstaanbaar als hij eigenlijk zegt dat de Kamer er voor spek en bonen bij zit.
Maar eerlijk gezegd heeft Wilders hier helemaal geen recht van spreken (of van weglopen...). Waar GroenLinks alternatieven biedt in een Green Deal en Femke Halsema in Pauw en Witteman probeerde een meerderheid te creëren voor het afschaffen van de 'aanrechtsubsidie' (of het in elk geval de PvdA erg lastig maakt), is de politiek van de PVV meestal niet gericht op daadwerkelijke resultaten. Wilders polariseert en beledigt en weet daarmee misschien wel iedereen op de kast te jagen, maar niet achter zijn voorstellen te krijgen.
Ik moest dan ook denken aan het interview met Fleur Agema in de Volkskrant op 31 mei 2008 (toen ze al 549 dagen in de Tweede Kamer zat namens de PVV): "Tot nu toe zijn al mijn moties verworpen. Wat niet wil zeggen dat iedereen het altijd met me oneens is. Ze vinden alleen mijn toon zo hard. Nou ja, in spoeddebatten heb je maar een paar minuten spreektijd. Dan moet het hard, klats, bam."
Als je op die manier het debat voert, weet je ook wel zeker dat de coalitiepartijen de rijen zullen sluiten. Wilders had dus best kunnen blijven om als 'circuspaard' zijn stokpaardjes te berijden. De PVV dient immers geen moties in om ze aangenomen te krijgen, maar om hun punt te maken. Van Geel had hem daarin niet kunnen tegenhouden.
woensdag 25 maart 2009
Ecoboetes op echtscheidingen
Dat stellen Diederik Boomsma en Jonathan Price voor in de Volkskrant. Al die scheidingen en singles zijn immers zo slecht voor het milieu, want dan moet iedereen een eigen koelkast. Gemiddeld gezien gaat dat wel op. Ware het niet dat het over het algemeen getrouwde stellen kinderen krijgen. En die hebben ook een ecologische voetafdruk.
Overigens heeft Simon een uitgebreidere analyse gemaakt waarom GroenLinks echt groene politiek bedrijft door niet uit te gaan van het kostwinnersmodel.
Overigens heeft Simon een uitgebreidere analyse gemaakt waarom GroenLinks echt groene politiek bedrijft door niet uit te gaan van het kostwinnersmodel.
maandag 23 maart 2009
Terug in Brussel
Vandaag begon "het echte leven" weer. Ik ben weer aan het werk in het Europees Parlement in Brussel. Leuk om collega´s weer te zien en om onder andere een oude bekende als nieuwe collega te kunnen begroeten. Deze week is Straatsburg-week, dus het parlementsgebouw is bijna leeg, op een paar medewerkers na. Zonde, maar het hele maandelijkse verhuiscircus is natuurlijk idioot.
Iedereen begint hier al lekker in campagnesfeer te komen. Dankzij onze extra campagnemedewerkers doen we de komende weken een stoelendans met werkplekken. Debataanvragen stromen binnen. Er wordt nagedacht over campagnegadgets, gebouwd aan websites en vragen van de pers moeten worden beantwoord. En ondertussen vergadert het parlement in Straatsburg gewoon door. Ik voel me alweer helemaal thuis!
Iedereen begint hier al lekker in campagnesfeer te komen. Dankzij onze extra campagnemedewerkers doen we de komende weken een stoelendans met werkplekken. Debataanvragen stromen binnen. Er wordt nagedacht over campagnegadgets, gebouwd aan websites en vragen van de pers moeten worden beantwoord. En ondertussen vergadert het parlement in Straatsburg gewoon door. Ik voel me alweer helemaal thuis!
woensdag 18 maart 2009
Weer thuis!
Gistermiddag ben ik weer in Nederland geland. Iets later dan de bedoeling was dankzij een vliegtuigdeur die niet helemaal dicht wou, waardoor ik mijn aansluiting in Londen miste. En waardoor mijn ouders urenlang op Schiphol hebben staan wachten. Zonder dat ik ze kon laten weten ik in het volgende vliegtuig zat, omdat mijn Ghanese telefoon niet in Londen en niet in Nederland werkt. Ben gisteren dan ook onmiddellijk naar de winkel gefietst om een nieuwe telefoon te kopen, zodat ik weer verbonden ben met de rest van de wereld.
Wat is Nederland toch plat en volgebouwd. En koud. En wat hebben we veel goede wegen en treinen en wat rijdt (bijna) iedereen toch beschaafd. En wat heerlijk dat ik weer water uit de kraan kan drinken en een warme douche kan nemen. En kan internetten zonder dat ik tien minuten hoef te wachten op het laden van een pagina. Lekker om weer dropjes te eten en bruine boterhammen met kaas. En om weer eens goede rode wijn en een cappuccino te drinken. Ghana was interessant en ik heb er een leuke tijd gehad, maar het is fijn om weer thuis te zijn!
Wat is Nederland toch plat en volgebouwd. En koud. En wat hebben we veel goede wegen en treinen en wat rijdt (bijna) iedereen toch beschaafd. En wat heerlijk dat ik weer water uit de kraan kan drinken en een warme douche kan nemen. En kan internetten zonder dat ik tien minuten hoef te wachten op het laden van een pagina. Lekker om weer dropjes te eten en bruine boterhammen met kaas. En om weer eens goede rode wijn en een cappuccino te drinken. Ghana was interessant en ik heb er een leuke tijd gehad, maar het is fijn om weer thuis te zijn!
zondag 15 maart 2009
Backpackersparadijs
Iemand (ik kan me niet meer herinneren wie) noemde Green Turtle Lodge het backpackersparadijs. Dat is het ook. Een verzameling hutten, alleen te bereiken over een hobbelige zandweg van een kilometer of acht, waar je alleen bij die ene palmboom een beetje bereik hebt met je telefoon en je verder volledig verstoken bent van enige communicatie met de wereld.
Een stil zandstrand met een ruwe zee (niet te diep in gaan, je wordt er namelijk helemaal in gezogen door de onderstroming). Een hele hoop palmbomen met hangmatten. Een restaurant dat geweldige goedkope maaltijden serveert, inclusief hier wat exotische dingen als broodjes met kaas en aubergine. Een bar met een cocktailmenu waar je u tegen zegt. Maar eerlijk gezegd moet je vooral de pina colada drinken: gemaakt van kokosmelk uit een vers op het strand geplukte kokosnoot, met vers ananassap. Thuis zou ik daarvan over mijn nek gaan, maar hier kon ik dat prima hebben.
De moeilijkste beslissing die je er moet nemen is wat je wil eten. Verder heb ik lekker op het strand of in een hangmat gelegen, een boek gelezen, gekletst met andere reizigers, in de zee met de golven gespeeld of kaartspelletjes gedaan. Ik kon wel begrijpen dat twee Nederlanders die helemaal met de auto van Nederland naar Zuid-Afrika willen rijden, hier een dag of tien zijn blijven steken.
Het was jammer dat ik gisteren alweer terug naar Accra moest. Maar op zondag een trotro vinden in dit afgelegen gebied was waarschijnlijk een onmogelijke opgave geworden. En ik heb nog wat tijd nodig om al mijn spullen in mijn backpack te laten passen en afscheid te nemen van mijn gastgezin. Morgenavond vertrekt mijn vliegtuig.
Een stil zandstrand met een ruwe zee (niet te diep in gaan, je wordt er namelijk helemaal in gezogen door de onderstroming). Een hele hoop palmbomen met hangmatten. Een restaurant dat geweldige goedkope maaltijden serveert, inclusief hier wat exotische dingen als broodjes met kaas en aubergine. Een bar met een cocktailmenu waar je u tegen zegt. Maar eerlijk gezegd moet je vooral de pina colada drinken: gemaakt van kokosmelk uit een vers op het strand geplukte kokosnoot, met vers ananassap. Thuis zou ik daarvan over mijn nek gaan, maar hier kon ik dat prima hebben.
De moeilijkste beslissing die je er moet nemen is wat je wil eten. Verder heb ik lekker op het strand of in een hangmat gelegen, een boek gelezen, gekletst met andere reizigers, in de zee met de golven gespeeld of kaartspelletjes gedaan. Ik kon wel begrijpen dat twee Nederlanders die helemaal met de auto van Nederland naar Zuid-Afrika willen rijden, hier een dag of tien zijn blijven steken.
Het was jammer dat ik gisteren alweer terug naar Accra moest. Maar op zondag een trotro vinden in dit afgelegen gebied was waarschijnlijk een onmogelijke opgave geworden. En ik heb nog wat tijd nodig om al mijn spullen in mijn backpack te laten passen en afscheid te nemen van mijn gastgezin. Morgenavond vertrekt mijn vliegtuig.
zondag 8 maart 2009
Bijna naar huis, maar nog even niet!
Vandaag een heel rustige dag aan het zwembad. Afscheid genomen van nog meer vrijwilligers. Sommigen vertrekken deze week, anderen zijn er niet als ik volgende week nog even in Accra ben. Morgenochtend vroeg vertrekt mijn bus naar Takoradi, vanwaar ik via twee verschillende trotro's bij Green Turtle Lodge hoop te belanden. Waar ik mijn reisgenote ontmoet. Ik vermoed dat ik daar niet kan bloggen, dus update volgt volgende week.
Ik ben al behoorlijk bruin geworden van de tropische zon, en dankzij factor dertig slechts �n keer verbrand, komende week zal daar nog wel wat kleur bijkomen. Om die vervolgens in rap tempo in ons koude kikkerlandje weer kwijt te raken. Want ja, over acht dagen ga ik al naar huis.
Wat ik ga missen aan Ghana:
- de zon
- het eten: de plantain, fanice, verse kokosnoten, mango's en ander fruit en water drinken uit plastic zakjes
- "Obruni": het zal wennen zijn niet meer het middelpunt van de belangstelling te zijn op straat
- de trotro's: hoewel soms gevaarlijk en oncomfortabel is het een fascinerend systeem
- de kleuren van de kleding hier
Waarom het leuk is om weer naar Nederland te gaan:
- eindelijk een keer niet plakkerig van het zweet kunnen zijn
- eindelijk weer kaas en drop eten en koffie en melk drinken
- weer lekker met de trein en de fiets overal naartoe
- terug naar mijn leuke baan in het Europees Parlement, met een spannende verkiezingscampagne voor de deur (ik heb net de GroenLinkslijst bekeken en die ziet er prachtig uit)
en natuurlijk mijn familie en vrienden weer zien!
Ik ben al behoorlijk bruin geworden van de tropische zon, en dankzij factor dertig slechts �n keer verbrand, komende week zal daar nog wel wat kleur bijkomen. Om die vervolgens in rap tempo in ons koude kikkerlandje weer kwijt te raken. Want ja, over acht dagen ga ik al naar huis.
Wat ik ga missen aan Ghana:
- de zon
- het eten: de plantain, fanice, verse kokosnoten, mango's en ander fruit en water drinken uit plastic zakjes
- "Obruni": het zal wennen zijn niet meer het middelpunt van de belangstelling te zijn op straat
- de trotro's: hoewel soms gevaarlijk en oncomfortabel is het een fascinerend systeem
- de kleuren van de kleding hier
Waarom het leuk is om weer naar Nederland te gaan:
- eindelijk een keer niet plakkerig van het zweet kunnen zijn
- eindelijk weer kaas en drop eten en koffie en melk drinken
- weer lekker met de trein en de fiets overal naartoe
- terug naar mijn leuke baan in het Europees Parlement, met een spannende verkiezingscampagne voor de deur (ik heb net de GroenLinkslijst bekeken en die ziet er prachtig uit)
en natuurlijk mijn familie en vrienden weer zien!
zaterdag 7 maart 2009
Fietsen en cacao
Vandaag voor het eerst in twee maanden weer gefietst, ik bleek het niet verleerd. We (zes andere vrijwilligers en ik) zouden een fietstocht van een uur doen in de heuvels ten noorden van Accra, maar het werd twee uur en dat was alleen maar omdat we voortijdig omkeerden. Maar goed, het was leuk om te doen en de omgeving was mooi.
Daarna op bezoek bij de eerste cacaoplantage van Ghana. Ghana is de op �n na grootste cacaoproducent ter wereld en de Ghanezen zijn er trots op dat hun cacao de allerbeste kwaliteit heeft. In de negentiende eeuw werd cacao naar Ghana gebracht door de man die deze plantage daarmee begon. De eerste twee bomen staan er nog steeds. We kregen te zien hoe de bonen worden geoogst en gedroogd, voordat ze worden ge�xporteerd, of worden vervoerd naar de chocoladefabriek in Ghana.
En ondertussen mis ik vandaag mijn moeders verjaardag en het groenlinkscongres. Achja, je kan niet alles hebben. En over tien dagen ben ik alweer thuis...
Daarna op bezoek bij de eerste cacaoplantage van Ghana. Ghana is de op �n na grootste cacaoproducent ter wereld en de Ghanezen zijn er trots op dat hun cacao de allerbeste kwaliteit heeft. In de negentiende eeuw werd cacao naar Ghana gebracht door de man die deze plantage daarmee begon. De eerste twee bomen staan er nog steeds. We kregen te zien hoe de bonen worden geoogst en gedroogd, voordat ze worden ge�xporteerd, of worden vervoerd naar de chocoladefabriek in Ghana.
En ondertussen mis ik vandaag mijn moeders verjaardag en het groenlinkscongres. Achja, je kan niet alles hebben. En over tien dagen ben ik alweer thuis...
vrijdag 6 maart 2009
In Accra
Vandaag eindelijk een beetje tijd om wat dingen te regelen; een kaartje gereserveerd voor de bus van maandag naar de westkust, mijn was gedaan (helaas mam, desondanks neem ik het meeste toch vies mee terug...) en nu voor het eerst weer internetten sinds een week. Dus natuurlijk mijn blog even bijwerken.
Toch wel gek hoe vertrouwd het voelt om weer in Accra te zijn, waar ik de belangrijkste wegen ken, de tro-tro gebaren begrijp, mijn favoriete internetcafé heb en waar alles hectisch en lawaaiig is. Straks ga ik die vieze, lawaaiige stinkstad nog missen!
Toch wel gek hoe vertrouwd het voelt om weer in Accra te zijn, waar ik de belangrijkste wegen ken, de tro-tro gebaren begrijp, mijn favoriete internetcafé heb en waar alles hectisch en lawaaiig is. Straks ga ik die vieze, lawaaiige stinkstad nog missen!
Hele dag taxi's en bussen
5 maart 2009
Dat was een hoop gereis. De taxichauffeur van gisteren bracht ons terug naar Techiman, zodat we vandaar een bus konden nemen. Helaas ging er geen rechtstreeks naar Accra (behalve om acht uur 's avonds, maar we wilden geen tien uur wachten). Dus we namen eerst een bus naar Kumasi. Tro's hebben we even genoeg van.
In Kumasi moesten we overstappen en dat houdt in dat je met een taxi naar een ander station moet. Alle bussen van en naar het noorden vertrekken in het noorden van de stad en hetzelfde geldt voor het zuiden; dat betekende lang stilstaan in de verkeerschaos van Kumasi. De bus bleek gelukkig veel te laat te vertrekken, waardoor wij nog mooi op tijd waren. Helaas deed hij er wel meer dan zes uur over, dus waren we pas in het donker in Accra.
Daar scheidde ik van mijn reisgenootjes om naar een hostel in Osu te gaan. Erg goedkoop en een prima lokatie, vlakbij allerlei eetgelegenheden, bars, een supermarkt en een goed internetcafé.
Dat was een hoop gereis. De taxichauffeur van gisteren bracht ons terug naar Techiman, zodat we vandaar een bus konden nemen. Helaas ging er geen rechtstreeks naar Accra (behalve om acht uur 's avonds, maar we wilden geen tien uur wachten). Dus we namen eerst een bus naar Kumasi. Tro's hebben we even genoeg van.
In Kumasi moesten we overstappen en dat houdt in dat je met een taxi naar een ander station moet. Alle bussen van en naar het noorden vertrekken in het noorden van de stad en hetzelfde geldt voor het zuiden; dat betekende lang stilstaan in de verkeerschaos van Kumasi. De bus bleek gelukkig veel te laat te vertrekken, waardoor wij nog mooi op tijd waren. Helaas deed hij er wel meer dan zes uur over, dus waren we pas in het donker in Accra.
Daar scheidde ik van mijn reisgenootjes om naar een hostel in Osu te gaan. Erg goedkoop en een prima lokatie, vlakbij allerlei eetgelegenheden, bars, een supermarkt en een goed internetcafé.
Halverwege op de terugweg naar Accra
4 maart 2009
Nog vroeger opgestaan dan maandag, namelijk om half vier, om de enige bus van Mole naar Tamale te kunnen halen. Dat lukte, en om acht uur waren we al op het station van Tamale. Omdat we niet helemaal naar Kumasi zouden gaan en geen zin hadden om het volle pond te moeten betalen voor een busticket, besloten we een tro tro te nemen. Dat was een domme beslissing.
De eerste drie uur in die tro waren misschien wel de minst comfortabele van mijn leven. We zaten helemaal achterin en hadden daardoor zeer weinig beenruimte. Of eigenlijk gewoonweg te weinig beenruimte; mijn knieën maakten een hoek van minder dan negentig graden en zaten klem tussen mijn stoel en de stoel voor me. Bovendien waren de stoelen niet gemaakt op het hebben van heupen, dus we zaten links en rechts ook nog klem. Net toen ik dacht dat de bloedtoevoer naar mijn tenen volledig afgeknepen moest zijn, stapten er gelukkig een paar mensen uit. Kon ik de laatste twee uur op een stoel met iets meer (het was nog steeds niet veel en de stoelen waren nog steeds te smal) beenruimte zitten. Helaas had ik vanaf die stoel wel iets beter zicht op de rijstijl van onze chauffeur en die was tamelijk maniakaal. Maar goed, we kwamen levend en stijf uit de tro in Techiman.
Vanaf daar namen een taxi naar het dorpje Buoyem om naar de vleermuisgrotten te gaan. Dat bleek vandaag niet meer te kunnen omdat het te lang zou duren en ook nog een dure taxi te kosten. We zijn wel gaan wandelen naar de "Africa Rock" (een stuk rots in de vorm van Afrika, spontaan zo afgebroken) en naar de Bobiri watervallen. Op zich mooi, maar niet zo indrukwekkend als die in Wli. Het was in elk geval fijn om even onze benen te strekken en het is hier prachtig groen en rustig.
Onderweg kwamen we ook nog de "breeding farm" tegen. Ze fokken hier kameleons, slangen, schildpadden en krokodillen. Ik moest drie keer vragen waarom ze dat dan deden en uiteindelijk kwam er aarzelend uit onze gids dat het de bedoeling was dat toeristen ernaar zouden komen kijken. Ware het niet dat de krokodillen, kameleons en slangen (op eentje na) allemaal verscholen zaten onder rotsen, zodat we ze helemaal niet konden zien! En bovendien zou ik nooit naar Buoyem gaan om dit soort dieren in gevangenschap te zien, maar goed, dat ik heb ik die arme gids maar niet verteld.
Het guesthouse waarin we in dit dorpje logeren is erg goedkoop, maar schoon en we zijn de enige gasten. Een van de vrouwen in het dorp is nu eten voor ons aan het koken, red-red (gebakken plantain en bonen in rode saus).
Nog vroeger opgestaan dan maandag, namelijk om half vier, om de enige bus van Mole naar Tamale te kunnen halen. Dat lukte, en om acht uur waren we al op het station van Tamale. Omdat we niet helemaal naar Kumasi zouden gaan en geen zin hadden om het volle pond te moeten betalen voor een busticket, besloten we een tro tro te nemen. Dat was een domme beslissing.
De eerste drie uur in die tro waren misschien wel de minst comfortabele van mijn leven. We zaten helemaal achterin en hadden daardoor zeer weinig beenruimte. Of eigenlijk gewoonweg te weinig beenruimte; mijn knieën maakten een hoek van minder dan negentig graden en zaten klem tussen mijn stoel en de stoel voor me. Bovendien waren de stoelen niet gemaakt op het hebben van heupen, dus we zaten links en rechts ook nog klem. Net toen ik dacht dat de bloedtoevoer naar mijn tenen volledig afgeknepen moest zijn, stapten er gelukkig een paar mensen uit. Kon ik de laatste twee uur op een stoel met iets meer (het was nog steeds niet veel en de stoelen waren nog steeds te smal) beenruimte zitten. Helaas had ik vanaf die stoel wel iets beter zicht op de rijstijl van onze chauffeur en die was tamelijk maniakaal. Maar goed, we kwamen levend en stijf uit de tro in Techiman.
Vanaf daar namen een taxi naar het dorpje Buoyem om naar de vleermuisgrotten te gaan. Dat bleek vandaag niet meer te kunnen omdat het te lang zou duren en ook nog een dure taxi te kosten. We zijn wel gaan wandelen naar de "Africa Rock" (een stuk rots in de vorm van Afrika, spontaan zo afgebroken) en naar de Bobiri watervallen. Op zich mooi, maar niet zo indrukwekkend als die in Wli. Het was in elk geval fijn om even onze benen te strekken en het is hier prachtig groen en rustig.
Onderweg kwamen we ook nog de "breeding farm" tegen. Ze fokken hier kameleons, slangen, schildpadden en krokodillen. Ik moest drie keer vragen waarom ze dat dan deden en uiteindelijk kwam er aarzelend uit onze gids dat het de bedoeling was dat toeristen ernaar zouden komen kijken. Ware het niet dat de krokodillen, kameleons en slangen (op eentje na) allemaal verscholen zaten onder rotsen, zodat we ze helemaal niet konden zien! En bovendien zou ik nooit naar Buoyem gaan om dit soort dieren in gevangenschap te zien, maar goed, dat ik heb ik die arme gids maar niet verteld.
Het guesthouse waarin we in dit dorpje logeren is erg goedkoop, maar schoon en we zijn de enige gasten. Een van de vrouwen in het dorp is nu eten voor ons aan het koken, red-red (gebakken plantain en bonen in rode saus).
Wandelsafari's
3 maart 2009
Gisteravond hebben we een wandelsafari gedaan van ongeveer twee uur. Dike, onze gewapende ranger, wist ons heel wat te laten zien: krokodillen, apen, wrattenzwijnen (pumba's), hertachtigen en een olifant. Het was werkelijk prachtig, er zijn hier zoveel dieren en vogels en het enige dat je hier hoort zijn die vogels, insecten en je eigen voetstappen.
Vanochtend zijn we om zeven uur nog een wandeling gaan maken door het park. Ditmaal hadden we nog wat meer geluk. Vrijwel gelijk zagen we twee olifanten en een hoop andere dieren. Toen we tussendoor even uitrustten op een platformpje dat over het water uitkijkt, zagen we twee olifanten aan komen lopen om te drinken.
Overigens is het ook mogelijk om met een jeep het park in te gaan, maar het is vrij ingewikkeld om het te regelen en kost nogal wat geld. En gezien ons geluk met het wandelen, leek ons dat veel gedoe voor weinig extra's.
Gisteravond hebben we een wandelsafari gedaan van ongeveer twee uur. Dike, onze gewapende ranger, wist ons heel wat te laten zien: krokodillen, apen, wrattenzwijnen (pumba's), hertachtigen en een olifant. Het was werkelijk prachtig, er zijn hier zoveel dieren en vogels en het enige dat je hier hoort zijn die vogels, insecten en je eigen voetstappen.
Vanochtend zijn we om zeven uur nog een wandeling gaan maken door het park. Ditmaal hadden we nog wat meer geluk. Vrijwel gelijk zagen we twee olifanten en een hoop andere dieren. Toen we tussendoor even uitrustten op een platformpje dat over het water uitkijkt, zagen we twee olifanten aan komen lopen om te drinken.
Overigens is het ook mogelijk om met een jeep het park in te gaan, maar het is vrij ingewikkeld om het te regelen en kost nogal wat geld. En gezien ons geluk met het wandelen, leek ons dat veel gedoe voor weinig extra's.
Het is gelukt, we zijn in Mole!
2 maart 2009
Vanochten moesten we om kwart voor vier opstaan (ja kwart-voor-vier, dat is zelfs voor Ghaneze standaarden vroeg). Om met de bus naar Larabanga en dan naar Mole te gaan. Die bus bleek niet te rijden toen we aankwamen bij het station. Maar, wat een geluk, er was wel een andere bus rond die tijd waarmee we ook naar Larabanga konden. Daarin kwam ik drie Nederlandse vrijwilligers tegen, die doorreisden naar Wa. Het was gek om weer eens Nederlands te kunnen praten, dat heb ik de afgelopen weken alleen door de telefoon gedaan.
De weg naar Larabanga was ongelooflijk slecht en stoffig, dus we kwamen niet alleen door elkaar geschud, maar ook ongelooflijk smerig uit de bus. Net als onze rugzakken. In Larabanga werden we onmiddellijk omringd door allerlei jongemannen die ons wilden rondleiden (en die waarschijnlijk niet de kennis hadden om dat te doen, maar wel graag veel geld wilden). Daarvoor waren we al gewaarschuwd in onze reisgids en door de Nederlandse vrijwilligers. Wij liepen daarom linea recta door naar het guesthouse van de Salia brothers, die een goede gids en een auto voor ons naar Mole konden regelen.
Een van de neefjes van de broers leidde ons rond, naar de moskee van Larabanga. Dat is waarschijnlijk het oudste gebouw in Ghana (de bewoners zeggen uit 1421, maar niemand weet het eigenlijk zeker). De binnenkant kregen we helaas niet te zien, de moskee is namelijk nog in gebruik. Een van de Salia-broers bracht ons vervolgens in een zeer afgeragde stationwagon, via zijn schoolklas (hij is leraar) naar Mole. Onderweg kwamen we bavianen tegen.
Het Mole motel is prachtig. Het motel is op een heuvel gebouwd, zodat je een deel van het park kan zien, waar twee waterpoelen zijn waar allerlei dieren komen drinken. Terwijl we een duik namen in het zwembad, zagen we olifanten.
Vanochten moesten we om kwart voor vier opstaan (ja kwart-voor-vier, dat is zelfs voor Ghaneze standaarden vroeg). Om met de bus naar Larabanga en dan naar Mole te gaan. Die bus bleek niet te rijden toen we aankwamen bij het station. Maar, wat een geluk, er was wel een andere bus rond die tijd waarmee we ook naar Larabanga konden. Daarin kwam ik drie Nederlandse vrijwilligers tegen, die doorreisden naar Wa. Het was gek om weer eens Nederlands te kunnen praten, dat heb ik de afgelopen weken alleen door de telefoon gedaan.
De weg naar Larabanga was ongelooflijk slecht en stoffig, dus we kwamen niet alleen door elkaar geschud, maar ook ongelooflijk smerig uit de bus. Net als onze rugzakken. In Larabanga werden we onmiddellijk omringd door allerlei jongemannen die ons wilden rondleiden (en die waarschijnlijk niet de kennis hadden om dat te doen, maar wel graag veel geld wilden). Daarvoor waren we al gewaarschuwd in onze reisgids en door de Nederlandse vrijwilligers. Wij liepen daarom linea recta door naar het guesthouse van de Salia brothers, die een goede gids en een auto voor ons naar Mole konden regelen.
Een van de neefjes van de broers leidde ons rond, naar de moskee van Larabanga. Dat is waarschijnlijk het oudste gebouw in Ghana (de bewoners zeggen uit 1421, maar niemand weet het eigenlijk zeker). De binnenkant kregen we helaas niet te zien, de moskee is namelijk nog in gebruik. Een van de Salia-broers bracht ons vervolgens in een zeer afgeragde stationwagon, via zijn schoolklas (hij is leraar) naar Mole. Onderweg kwamen we bavianen tegen.
Het Mole motel is prachtig. Het motel is op een heuvel gebouwd, zodat je een deel van het park kan zien, waar twee waterpoelen zijn waar allerlei dieren komen drinken. Terwijl we een duik namen in het zwembad, zagen we olifanten.
Het noorden van Ghana is anders
1 maart 2009
Mijn reisgenootjes en ik zijn in Tamale, de grootste stad in het noorden van Ghana. Een aantal dingen hier vallen onmiddellijk op: het is hier veel droger en veel warmer. De begroeiing is dan ook meer savanne-achtig en niet zo groen. Ook de manier waarop mensen zich kleden is anders, veel meer vrouwen dragen hier hoofddoeken en zijn gemiddeld meer bedekt dan in Accra. Dat komt doordat er hier veel meer moslims zijn, vandaar dat je hier ook niet op elke hoek een kerk ziet, maar een moskee. Ook de namen van de Ghanezen hier zijn meer Arabisch getint, zoals Hassan en Farouk.
Mijn reisgenootjes en ik zijn in Tamale, de grootste stad in het noorden van Ghana. Een aantal dingen hier vallen onmiddellijk op: het is hier veel droger en veel warmer. De begroeiing is dan ook meer savanne-achtig en niet zo groen. Ook de manier waarop mensen zich kleden is anders, veel meer vrouwen dragen hier hoofddoeken en zijn gemiddeld meer bedekt dan in Accra. Dat komt doordat er hier veel meer moslims zijn, vandaar dat je hier ook niet op elke hoek een kerk ziet, maar een moskee. Ook de namen van de Ghanezen hier zijn meer Arabisch getint, zoals Hassan en Farouk.
De hoofdstad van de Ashanti
28 februari 2009
's Ochtends maar heel rustig aan gedaan. 's Middags Kumasi verkent met mijn twee reisgenootjes, een Brits (of eigenlijk Welsh) en een Duits meisje. Het is fijn dat Kumasi iets kleiner is dan Accra, zodat we alles te voet kunnen doen. Maar hier en daar is het hier net zo hectisch. Vooral bij de Kejetia markt, de grootste van West-Afrika. En reken maar dat die groot is! Vanaf een kant had je een goed uitzicht over de markt, dat was indrukwekkend.
Daar in de buurt is het oude paleis van de koning van de Ashanti. Het is nu ingericht als museum over de koningen. De huidige koning woont daar vlakbij in een ander paleis. Hij wordt gezien als de op een na belangrijkste politieke figuur in Ghana (de president is de belangrijkste), hoewel hij geen officiële status heeft.
Voordat de Europeanen hier kwamen, hadden de Ashanti een rijk veroverd dat ongeveer zo groot was als het huidige Ghana. De Ashanti was dan ook een van de weinige stammen die enige vorm van weerstand wisten te bieden tegen de Europeanen (ook al moesten ook zij uiteindelijk zich overgeven). Het paleis bevatte naast traditionele kleding en een hele hoop stoelen (als de koning erop heeft gezeten mag niemand anders ze meer gebruiken) een oude televisie (de eerste in Kumasi), een stokoude koelkast en een platenspeler (de laatste was een cadeautje van Philips, geen idee waarom).
Interessant aan de Ashanti is verder dat vrouwen er erg belangrijk zijn. Iedereen behoort tot een van de families die allemaal afstammen van een van de zeven "oermoeders". Verder is de koningin-moeder ongeveer even belangrijk als de koning. Zij benoemt de opvolger van de koning (het koningschap is niet overerfbaar, maar blijft vaak wel in dezelfde familie). De koning benoemt op zijn beurt haar opvolger als ze sterft.
Terug in het hotel wilde ik douchen, maar omdat er geen electriciteit was, was er ook geen water. Gelukkig kon iemand wel een emmer water naar boven brengen, dus moest ik het maar doen met een bucket-shower. Werd ik ook best schoon van.
's Ochtends maar heel rustig aan gedaan. 's Middags Kumasi verkent met mijn twee reisgenootjes, een Brits (of eigenlijk Welsh) en een Duits meisje. Het is fijn dat Kumasi iets kleiner is dan Accra, zodat we alles te voet kunnen doen. Maar hier en daar is het hier net zo hectisch. Vooral bij de Kejetia markt, de grootste van West-Afrika. En reken maar dat die groot is! Vanaf een kant had je een goed uitzicht over de markt, dat was indrukwekkend.
Daar in de buurt is het oude paleis van de koning van de Ashanti. Het is nu ingericht als museum over de koningen. De huidige koning woont daar vlakbij in een ander paleis. Hij wordt gezien als de op een na belangrijkste politieke figuur in Ghana (de president is de belangrijkste), hoewel hij geen officiële status heeft.
Voordat de Europeanen hier kwamen, hadden de Ashanti een rijk veroverd dat ongeveer zo groot was als het huidige Ghana. De Ashanti was dan ook een van de weinige stammen die enige vorm van weerstand wisten te bieden tegen de Europeanen (ook al moesten ook zij uiteindelijk zich overgeven). Het paleis bevatte naast traditionele kleding en een hele hoop stoelen (als de koning erop heeft gezeten mag niemand anders ze meer gebruiken) een oude televisie (de eerste in Kumasi), een stokoude koelkast en een platenspeler (de laatste was een cadeautje van Philips, geen idee waarom).
Interessant aan de Ashanti is verder dat vrouwen er erg belangrijk zijn. Iedereen behoort tot een van de families die allemaal afstammen van een van de zeven "oermoeders". Verder is de koningin-moeder ongeveer even belangrijk als de koning. Zij benoemt de opvolger van de koning (het koningschap is niet overerfbaar, maar blijft vaak wel in dezelfde familie). De koning benoemt op zijn beurt haar opvolger als ze sterft.
Terug in het hotel wilde ik douchen, maar omdat er geen electriciteit was, was er ook geen water. Gelukkig kon iemand wel een emmer water naar boven brengen, dus moest ik het maar doen met een bucket-shower. Werd ik ook best schoon van.
Veel afscheid nemen
27 februari 2009
Al mijn spullen voor twee weken in mijn rugzak gestopt, de rest bij mijn gastmoeder achtergelaten. Afscheid genomen van mijn kamergenootjes, die zal ik misschien volgende week nog zien, maar dat weet ik niet zeker. Maar ik mag mijn laatste nacht in Ghana weer bij mijn gastgezin slapen, dus dan kan ik rustig afscheid nemen en al mijn spullen inpakken en duimen dat al mijn souvenirs erin passen...
Het was een lange busrit naar Kumasi. We zouden om 15.00 uur vertrekken (en moesten ons om 14.30 melden om onze bagage te wegen, je betaalt daarvoor per kilo), maar we vertrokken uiteindelijk pas om 16.00 uur uit Accra. Pas na half elf waren we in Kumasi, de tweede stad van Ghana, waar we gelukkig verblijven om de hoek bij het busstation. Dat was lekker makkelijk.
Daar ontmoetten we nog vier andere vrijwilligers, waarvan er twee morgenochtend vroeg vertrekken om hun vliegtuig naar huis te halen (veel vrijwilligers waar ik mee ben begonnen gaan nu weg, dus ik neem aan de lopende band afscheid). Het hostel is nogal aftands (kakkerlakken zijn gespot en de lakens zien er niet heel schoon uit, maar goed het is niet duur en heeft een goede lokatie (en ik heb een eigen schone lakenzak)).
Al mijn spullen voor twee weken in mijn rugzak gestopt, de rest bij mijn gastmoeder achtergelaten. Afscheid genomen van mijn kamergenootjes, die zal ik misschien volgende week nog zien, maar dat weet ik niet zeker. Maar ik mag mijn laatste nacht in Ghana weer bij mijn gastgezin slapen, dus dan kan ik rustig afscheid nemen en al mijn spullen inpakken en duimen dat al mijn souvenirs erin passen...
Het was een lange busrit naar Kumasi. We zouden om 15.00 uur vertrekken (en moesten ons om 14.30 melden om onze bagage te wegen, je betaalt daarvoor per kilo), maar we vertrokken uiteindelijk pas om 16.00 uur uit Accra. Pas na half elf waren we in Kumasi, de tweede stad van Ghana, waar we gelukkig verblijven om de hoek bij het busstation. Dat was lekker makkelijk.
Daar ontmoetten we nog vier andere vrijwilligers, waarvan er twee morgenochtend vroeg vertrekken om hun vliegtuig naar huis te halen (veel vrijwilligers waar ik mee ben begonnen gaan nu weg, dus ik neem aan de lopende band afscheid). Het hostel is nogal aftands (kakkerlakken zijn gespot en de lakens zien er niet heel schoon uit, maar goed het is niet duur en heeft een goede lokatie (en ik heb een eigen schone lakenzak)).
Abonneren op:
Posts (Atom)
.jpg)
