Backpackersparadijs

Iemand (ik kan me niet meer herinneren wie) noemde Green Turtle Lodge het backpackersparadijs. Dat is het ook. Een verzameling hutten, alleen te bereiken over een hobbelige zandweg van een kilometer of acht, waar je alleen bij die ene palmboom een beetje bereik hebt met je telefoon en je verder volledig verstoken bent van enige communicatie met de wereld.

Een stil zandstrand met een ruwe zee (niet te diep in gaan, je wordt er namelijk helemaal in gezogen door de onderstroming). Een hele hoop palmbomen met hangmatten. Een restaurant dat geweldige goedkope maaltijden serveert, inclusief hier wat exotische dingen als broodjes met kaas en aubergine. Een bar met een cocktailmenu waar je u tegen zegt. Maar eerlijk gezegd moet je vooral de pina colada drinken: gemaakt van kokosmelk uit een vers op het strand geplukte kokosnoot, met vers ananassap. Thuis zou ik daarvan over mijn nek gaan, maar hier kon ik dat prima hebben.

De moeilijkste beslissing die je er moet nemen is wat je wil eten. Verder heb ik lekker op het strand of in een hangmat gelegen, een boek gelezen, gekletst met andere reizigers, in de zee met de golven gespeeld of kaartspelletjes gedaan. Ik kon wel begrijpen dat twee Nederlanders die helemaal met de auto van Nederland naar Zuid-Afrika willen rijden, hier een dag of tien zijn blijven steken.

Het was jammer dat ik gisteren alweer terug naar Accra moest. Maar op zondag een trotro vinden in dit afgelegen gebied was waarschijnlijk een onmogelijke opgave geworden. En ik heb nog wat tijd nodig om al mijn spullen in mijn backpack te laten passen en afscheid te nemen van mijn gastgezin. Morgenavond vertrekt mijn vliegtuig.