maandag 26 januari 2009
Een Ghanese, Indiase en Nederlandse bakken een pizza
Mijn gastmoeder houdt erg van koken, maar hoe je pizza maakt wist ze niet. Daarom besloten mijn kamergenote en ik om dat gisteravond voor haar te doen. Het was een zeer internationale pizza en niet alleen omdat hij gemaakt was door een Ghanese, een Indiase en een Nederlandse. Maar ook omdat de kaas uit Londen kwam, de basilicum en tomaten uit Zuid-Afrika en het recept natuurlijk uit Italië. Als toetje hadden we mango's, die zijn hier nog veel lekkerder dan thuis!
In Ghana naar de Chinees
25 januari 2009
Gisteravond zijn mijn kamergenoten en ik een Chinees restaurant gaan eten. Zoals ik eerder al schreef is Ghanees eten lekker (en is mijn maag ook weer beter), maar een beetje afwisseling is ook wel eens leuk. We zochten eigenlijk een Indiaas restaurant, maar konden dat dankzij een gebrek aan bewegwijzering en straatverlichting niet vinden. Zoals ik eerder al vertelde is alles hier een speurtocht.
Het was een beetje surrealistisch om in dat restaurant te eten; het interieur is precies zo als dat van elke "Chinees om de hoek" in Nederland. Ze hebben hier zelfs ook een aquarium (hoewel ik geen vissen heb kunnen ontdekken). Ik heb tofu gegeten, een enorme zeldzaamheid hier en die was geweldig goed klaargemaakt.
Maar toch typisch dat je ook hier het nummer op je kaart moet noemen en één portie eigenlijk genoeg is voor twee of drie personen. Kennelijk maakt het daarvoor niet uit of je naar een Ghanese of naar een Nederlandse Chinees gaat...
Gisteravond zijn mijn kamergenoten en ik een Chinees restaurant gaan eten. Zoals ik eerder al schreef is Ghanees eten lekker (en is mijn maag ook weer beter), maar een beetje afwisseling is ook wel eens leuk. We zochten eigenlijk een Indiaas restaurant, maar konden dat dankzij een gebrek aan bewegwijzering en straatverlichting niet vinden. Zoals ik eerder al vertelde is alles hier een speurtocht.
Het was een beetje surrealistisch om in dat restaurant te eten; het interieur is precies zo als dat van elke "Chinees om de hoek" in Nederland. Ze hebben hier zelfs ook een aquarium (hoewel ik geen vissen heb kunnen ontdekken). Ik heb tofu gegeten, een enorme zeldzaamheid hier en die was geweldig goed klaargemaakt.
Maar toch typisch dat je ook hier het nummer op je kaart moet noemen en één portie eigenlijk genoeg is voor twee of drie personen. Kennelijk maakt het daarvoor niet uit of je naar een Ghanese of naar een Nederlandse Chinees gaat...
Shop 'til you drop
24 januari 2009
Reken maar dat je mensen tegenkomt in de meest prachtige gewaden op straat. Dus mijn kamergenote en ik zijn op stoffenjacht gegaan. Eerst helemaal met twee tro's naar de andere kant van Accra, om naar de markt van Kaneshie te gaan. Daar verkopen ze werkelijk alles wat je mogelijk nodig zou kunnen hebben; eten, cosmetica, huishoudelijke artikelen en dat waarvoor wij kwamen: stoffen en kralen.
Van de kralen kan je zelf ter plekke dingen laten maken, dus ik heb weer eens een nieuw paar oorhangers. Qua stoffen keek ik echt mijn ogen uit, zoveel prachtige kleuren en prints. Ik heb een aantal stoffen gekocht om wat kleren te laten maken hier, dat is helemaal niet duur. We moesten voor de stoffen alleen wel flink afdingen, maar mijn kamergenote is daar gelukkig heel bedreven in.
Reken maar dat je mensen tegenkomt in de meest prachtige gewaden op straat. Dus mijn kamergenote en ik zijn op stoffenjacht gegaan. Eerst helemaal met twee tro's naar de andere kant van Accra, om naar de markt van Kaneshie te gaan. Daar verkopen ze werkelijk alles wat je mogelijk nodig zou kunnen hebben; eten, cosmetica, huishoudelijke artikelen en dat waarvoor wij kwamen: stoffen en kralen.
Van de kralen kan je zelf ter plekke dingen laten maken, dus ik heb weer eens een nieuw paar oorhangers. Qua stoffen keek ik echt mijn ogen uit, zoveel prachtige kleuren en prints. Ik heb een aantal stoffen gekocht om wat kleren te laten maken hier, dat is helemaal niet duur. We moesten voor de stoffen alleen wel flink afdingen, maar mijn kamergenote is daar gelukkig heel bedreven in.
Uitgaan in Accra
24 januari 2009
Gisteravond zijn we (mijn kamergenote, een Indiase die in Londen woont, en ik) weer uit geweest met een hoop vrijwilligers en een aantal Ghanese werknemers van de CHRI. Ik me maar afzijdig gehouden van de alcohol vanwege maag, hoewel drank hier echt spotgoedkoop is.
Na een tijdje in (nou ja, meer bij, het terras is praktisch op straat) een bar te hebben gezeten zijn we rond middernacht naar de nachtclub gegaan we eigenlijk vorige week ook heen zouden maar nooit waren beland. Het is waarschijnlijk de meest exclusieve en obscure nachtclub van heel Ghana. Je moet dan ook vijf cedi entree betalen (das 3 euro ofzo) en de drankjes zijn belachelijk duur gemeten naar Ghanese standaarden, maar nog steeds goedkoop voor Europese begrippen. Mijn mineraalwater kostte twee cedi, dat is vier keer zoveel als je hier normaal betaalt, maar nog steeds minder dan een flesje water kopen bij de AH.
Het publiek was een interessante mix van veel Indiërs en Libanezen (die zie je nooit op straat, maar schijnen wel veel van ondernemingen hier te bezitten) en rijke Ghanezen. Het was wel duidelijk dat iedereen daar veel geld had voor Ghanese begrippen. Het dansen was leuk, maar het cliché is wel waar; mensen hebben hier een beter ritmegevoel dan wij. En toen de hoeveelheid opdringerige mannen wel erg groot werd, hebben we een taxi naar huis genomen. Het was een leuk avondje uit.
Gisteravond zijn we (mijn kamergenote, een Indiase die in Londen woont, en ik) weer uit geweest met een hoop vrijwilligers en een aantal Ghanese werknemers van de CHRI. Ik me maar afzijdig gehouden van de alcohol vanwege maag, hoewel drank hier echt spotgoedkoop is.
Na een tijdje in (nou ja, meer bij, het terras is praktisch op straat) een bar te hebben gezeten zijn we rond middernacht naar de nachtclub gegaan we eigenlijk vorige week ook heen zouden maar nooit waren beland. Het is waarschijnlijk de meest exclusieve en obscure nachtclub van heel Ghana. Je moet dan ook vijf cedi entree betalen (das 3 euro ofzo) en de drankjes zijn belachelijk duur gemeten naar Ghanese standaarden, maar nog steeds goedkoop voor Europese begrippen. Mijn mineraalwater kostte twee cedi, dat is vier keer zoveel als je hier normaal betaalt, maar nog steeds minder dan een flesje water kopen bij de AH.
Het publiek was een interessante mix van veel Indiërs en Libanezen (die zie je nooit op straat, maar schijnen wel veel van ondernemingen hier te bezitten) en rijke Ghanezen. Het was wel duidelijk dat iedereen daar veel geld had voor Ghanese begrippen. Het dansen was leuk, maar het cliché is wel waar; mensen hebben hier een beter ritmegevoel dan wij. En toen de hoeveelheid opdringerige mannen wel erg groot werd, hebben we een taxi naar huis genomen. Het was een leuk avondje uit.
vrijdag 23 januari 2009
Het fileprobleem
Hier in Ghana woon ik in prachtig huis, in een plaatsje net buiten Accra. Elke ochtend moet ik om zeven uur vertrekken om tussen acht uur en kwart over acht op mijn werk te kunnen zijn (en soms ben ik dan toch nog te laat). Dat komt niet doordat mijn huis en werk zo ver van elkaar vandaan zijn, maar door de file.
Gemiddeld sta ik elke dag heen en elke dag terug zeker een half uur stil in een tro-tro of een taxi (dat is dus een uur per dag). In Nederland klaagt iedereen over het fileprobleem, maar eerlijk gezegd heb ik nog nooit zoveel in de file gestaan als hier!
Dat komt vooral omdat er ook geen alternatief is. Fietsen hier is levensgevaarlijk vanwege het verkeer en de slechte wegen. Metro's of trams kennen ze hier niet. Treinen rijden een keer per dag en alleen op drie spoorbanen die het land rijk is tussen drie grote plaatsen; voor kleine afstanden zijn ze ongeschikt. Dus ik zal hier helaas nog heel wat uren in auto's en bussen doorbrengen.
Ik heb een hekel aan in auto's zitten. Ze stinken en ik word gegarandeerd wagenziek als ik niet naar buiten kijk (zeker op dit soort hobbelwegen en met deze rijstijl), dus iets lezen terwijl ik stilzit zit er ook niet in. Zodra ik weer terug ben ga ik gewoon weer fietsen en treinen. Veel fijner.
Oja, wat hier de file wel nog een beetje opvrolijkt zijn alle straatverkopers. Vrouwen, mannen en helaas ook kinderen die met allerlei handelswaar op hun hoofd langs de auto's lopen. Je kan allerlei etenswaren kopen, maar ook Obamaposters, schoonmaakmiddelen en ik zag zelfs iemand met tuinstoelen zeulen.
Gemiddeld sta ik elke dag heen en elke dag terug zeker een half uur stil in een tro-tro of een taxi (dat is dus een uur per dag). In Nederland klaagt iedereen over het fileprobleem, maar eerlijk gezegd heb ik nog nooit zoveel in de file gestaan als hier!
Dat komt vooral omdat er ook geen alternatief is. Fietsen hier is levensgevaarlijk vanwege het verkeer en de slechte wegen. Metro's of trams kennen ze hier niet. Treinen rijden een keer per dag en alleen op drie spoorbanen die het land rijk is tussen drie grote plaatsen; voor kleine afstanden zijn ze ongeschikt. Dus ik zal hier helaas nog heel wat uren in auto's en bussen doorbrengen.
Ik heb een hekel aan in auto's zitten. Ze stinken en ik word gegarandeerd wagenziek als ik niet naar buiten kijk (zeker op dit soort hobbelwegen en met deze rijstijl), dus iets lezen terwijl ik stilzit zit er ook niet in. Zodra ik weer terug ben ga ik gewoon weer fietsen en treinen. Veel fijner.
Oja, wat hier de file wel nog een beetje opvrolijkt zijn alle straatverkopers. Vrouwen, mannen en helaas ook kinderen die met allerlei handelswaar op hun hoofd langs de auto's lopen. Je kan allerlei etenswaren kopen, maar ook Obamaposters, schoonmaakmiddelen en ik zag zelfs iemand met tuinstoelen zeulen.
donderdag 22 januari 2009
Even rustig aan
Vandaag ben ik voor het eerst weer aan het werk geweest. De hele dag slapen en lezen gaat toch vervelen. Ik kan niet zo goed stil zitten. Voorlopig doe ik nog maar even rustig aan, op een dieet van heel veel water, cola, rijst, bananen, zoute crackers en brood. Dus vandaar dat dit stukje niet lang is...
Nog steeds in de lappenmand
20 januari 2009
Maar rasoptimist als ik ben; het is in elk geval leuk dat ik nu wel de kans had om naar de inauguratie van Obama te kijken op televisie. Voor mij geen inauguraties in levende lijve meer!
Obama is hier nog populairder dan in Europa. Ik heb hier al heel wat posters van hem gezien en Ghanese liedjes over hem gehoord.
Maar rasoptimist als ik ben; het is in elk geval leuk dat ik nu wel de kans had om naar de inauguratie van Obama te kijken op televisie. Voor mij geen inauguraties in levende lijve meer!
Obama is hier nog populairder dan in Europa. Ik heb hier al heel wat posters van hem gezien en Ghanese liedjes over hem gehoord.
Peel it, Boil it, Cook it or Forget it
19 januari 2009
Schrijf nooit op je weblog dat je lichaam het eten wel aan lijkt te kunnen; je wordt er spontaan ziek van. Waarschijnlijk heb ik iets te enthousiast een soort muffin-achtig iets geprobeerd gisteren. Dat was dus de laatste keer dat ik hier iets at dat niet heet of verpakt is. Ik kan maar beter de stelregel hierboven volgen.
Vandaag heb ik maar veel geslapen en veel water (en cola, je moet suikers hebben) gedronken. Daar valt niet zoveel over te vertellen.
Schrijf nooit op je weblog dat je lichaam het eten wel aan lijkt te kunnen; je wordt er spontaan ziek van. Waarschijnlijk heb ik iets te enthousiast een soort muffin-achtig iets geprobeerd gisteren. Dat was dus de laatste keer dat ik hier iets at dat niet heet of verpakt is. Ik kan maar beter de stelregel hierboven volgen.
Vandaag heb ik maar veel geslapen en veel water (en cola, je moet suikers hebben) gedronken. Daar valt niet zoveel over te vertellen.
zondag 18 januari 2009
Luieren in luxe met schuldgevoel
Gisteren was een heerlijke dag. Eerst uitgeslapen (Vrijdagnacht tot drie uur uit geweest met andere vrijwilligers. En als je denkt dat het uitgaansleven in Nederland laat begint: wij kregen sterk de indruk dat het hier toen pas echt begon.)
Eindelijk heb ik mijn tas laten maken, waar iemand op Independence Square een klein gaatje in had gesneden. De tassenmaker was heel aardig en dit leidde wederom tot een huwelijksaanzoek. Toen ik hem vertelde over mijn (uit mijn duim gezogen) vriendje in Nederland vond hij het raar dat ik niet ook een Ghanese vriend wilde. Maar goed, kon ik anders niet een witte vriendin voor hem regelen? Mannen hier kennen echt geen schaamte en zeggen ronduit dat ze met je willen trouwen om je huidskleur. Mocht je altijd al met een zwarte man hebben willen trouwen, grijp je kans en reageer hieronder! ;-)
Rond het middaguur ben ik naar het La Palm Beach Hotel gegaan, waar ik de hele dag met een hoop andere vrijwilligers bij het zwembad heb gelegen (de zee is hier vrij gevaarlijk om in te zwemmen). Dat hotel is het duurste hotel van heel Ghana en het zwembad was werkelijk fantastisch (kostte ook 10 cedi, dat is 6 euro, maar dan heb je ook een ligstoel, handdoek, doorspoelende toiletten en douches). Natuurlijk zaten er voornamelijk blanken bij het zwembad. Ik moet zeggen dat ik me dan ook een beetje schuldig voelde. omdat de meeste Ghanezen zich zo'n uitstapje nooit zouden kunnen veroorloven. Het gemiddelde inkomen is hier vierhonderd cedi per jaar.
Eindelijk heb ik mijn tas laten maken, waar iemand op Independence Square een klein gaatje in had gesneden. De tassenmaker was heel aardig en dit leidde wederom tot een huwelijksaanzoek. Toen ik hem vertelde over mijn (uit mijn duim gezogen) vriendje in Nederland vond hij het raar dat ik niet ook een Ghanese vriend wilde. Maar goed, kon ik anders niet een witte vriendin voor hem regelen? Mannen hier kennen echt geen schaamte en zeggen ronduit dat ze met je willen trouwen om je huidskleur. Mocht je altijd al met een zwarte man hebben willen trouwen, grijp je kans en reageer hieronder! ;-)
Rond het middaguur ben ik naar het La Palm Beach Hotel gegaan, waar ik de hele dag met een hoop andere vrijwilligers bij het zwembad heb gelegen (de zee is hier vrij gevaarlijk om in te zwemmen). Dat hotel is het duurste hotel van heel Ghana en het zwembad was werkelijk fantastisch (kostte ook 10 cedi, dat is 6 euro, maar dan heb je ook een ligstoel, handdoek, doorspoelende toiletten en douches). Natuurlijk zaten er voornamelijk blanken bij het zwembad. Ik moet zeggen dat ik me dan ook een beetje schuldig voelde. omdat de meeste Ghanezen zich zo'n uitstapje nooit zouden kunnen veroorloven. Het gemiddelde inkomen is hier vierhonderd cedi per jaar.
Een van mijn favoriete onderwerpen: eten!
17 januari 2009
Eindelijk maar eens een stukje over het eten hier. Mijn maag is er gelukkig nog niet overstuur van geraakt. Reken namelijk maar dat het eten hier anders is dan in Europa.
Ik ben gezegend met een gastmoeder die uitstekend vegetarisch kan koken. Ze maakt voor mij spaghetti met een Ghanees tintje dankzij de peper en de kool en ze maakt ook meer traditionele gerechten zonder vlees of vis klaar.
Mijn favoriet (tot nu toe) is Red-Red. Dat is gebakken plantain (een soort groene banaan, iets steviger en iets minder zoet dan onze gele) met precies de goede hoeveelheid zout en peper om lekker te contrasteren. Daarbij horen bonen in een soort tomatensaus. Ook een aanrader vind ik de palavasaus, gemaakt van spinazie-achtige yambladeren (je moet alleen uitkijken dat je er geen vlees in krijgt). Van de meer massieve gerechten waarvan je met je handen een balletje moet draaien en die je dan in pittige saus moet dopen, heb ik alleen banku geprobeerd. Ik vond het niet echt lekker, vooral heel plakkerig en zuur. Verder eten ze hier veel rijst en is alles een beetje scherp, maar wat mij betreft niet t�.
Ook heel interessant (ik ga alle vegetarische proberen) zijn de snacks die je hier overal op straat kan kopen. Plantainchips (iets dikker en zoeter dan onze eigen aardappelschips). Chocola, gemaakt van lokale Ghanese cacao, die niet smelt! Heel handig in dit klimaat. En afgezien van het niet smelten en de daardoor iets andere textuur, smaakt hij precies als de melkchocola die wij in Europa in de supermarkt kopen. Heel apart. Fan-ice is ook iets wat ik nog nooit eerder had geizen. Jongens die dat hier verkopen hebben fietsjes met een grote bak voorop die het bevroren houdt. Het ijs lijkt op het ijs dat wij eten op een stokje, maar er zit geen stokje in; je bijt de hoek van het zakje en zuigt het ijs eruit. Net zoals je hier doet met water overigens.
Voor vegetari�rs is het hier nog niet zo makkelijk om aan eiwitten te komen. Melkkoeien hebben ze hier niet, dus als kaasliefhebber kom ik hier niet echt aan mijn trekken. Soja heb ik hier ook nog niet gespot. Maar eieren zijn overal in overvloed, dankzij de enorme hoeveelheid kippen hier. Die lopen op straat en op het terras van de "chop bar" (beste vertaling is eetcaf� waar ik meestal lunch. Ik moest wel twee keer kijken toen ik voor het eerst een vrouw met een schaal hardgekookte eieren op haar hoofd zag lopen om te verkopen. Toch een raar gezicht. Ik geloof dat ik hier gemiddeld �n a twee eieren per dag eet. Als ik thuis kom kan ik ben ik bang geen eieren meer zien...
Eindelijk maar eens een stukje over het eten hier. Mijn maag is er gelukkig nog niet overstuur van geraakt. Reken namelijk maar dat het eten hier anders is dan in Europa.
Ik ben gezegend met een gastmoeder die uitstekend vegetarisch kan koken. Ze maakt voor mij spaghetti met een Ghanees tintje dankzij de peper en de kool en ze maakt ook meer traditionele gerechten zonder vlees of vis klaar.
Mijn favoriet (tot nu toe) is Red-Red. Dat is gebakken plantain (een soort groene banaan, iets steviger en iets minder zoet dan onze gele) met precies de goede hoeveelheid zout en peper om lekker te contrasteren. Daarbij horen bonen in een soort tomatensaus. Ook een aanrader vind ik de palavasaus, gemaakt van spinazie-achtige yambladeren (je moet alleen uitkijken dat je er geen vlees in krijgt). Van de meer massieve gerechten waarvan je met je handen een balletje moet draaien en die je dan in pittige saus moet dopen, heb ik alleen banku geprobeerd. Ik vond het niet echt lekker, vooral heel plakkerig en zuur. Verder eten ze hier veel rijst en is alles een beetje scherp, maar wat mij betreft niet t�.
Ook heel interessant (ik ga alle vegetarische proberen) zijn de snacks die je hier overal op straat kan kopen. Plantainchips (iets dikker en zoeter dan onze eigen aardappelschips). Chocola, gemaakt van lokale Ghanese cacao, die niet smelt! Heel handig in dit klimaat. En afgezien van het niet smelten en de daardoor iets andere textuur, smaakt hij precies als de melkchocola die wij in Europa in de supermarkt kopen. Heel apart. Fan-ice is ook iets wat ik nog nooit eerder had geizen. Jongens die dat hier verkopen hebben fietsjes met een grote bak voorop die het bevroren houdt. Het ijs lijkt op het ijs dat wij eten op een stokje, maar er zit geen stokje in; je bijt de hoek van het zakje en zuigt het ijs eruit. Net zoals je hier doet met water overigens.
Voor vegetari�rs is het hier nog niet zo makkelijk om aan eiwitten te komen. Melkkoeien hebben ze hier niet, dus als kaasliefhebber kom ik hier niet echt aan mijn trekken. Soja heb ik hier ook nog niet gespot. Maar eieren zijn overal in overvloed, dankzij de enorme hoeveelheid kippen hier. Die lopen op straat en op het terras van de "chop bar" (beste vertaling is eetcaf� waar ik meestal lunch. Ik moest wel twee keer kijken toen ik voor het eerst een vrouw met een schaal hardgekookte eieren op haar hoofd zag lopen om te verkopen. Toch een raar gezicht. Ik geloof dat ik hier gemiddeld �n a twee eieren per dag eet. Als ik thuis kom kan ik ben ik bang geen eieren meer zien...
vrijdag 16 januari 2009
Een Ghanese begrafenis is een feestje
Vandaag verliep weer eens heel anders dan ik van tevoren had gedacht. Want toen ik op kantoor aankwam, bleek dat we vanmiddag naar een begrafenis zouden gaan. Een familielid van Nana, onze directeur, was namelijk overleden.
Nou zijn Ghanese begrafenissen een beetje anders dan bij ons. Ten eerste moesten we ons allemaal verkleden, of eigenlijk alleen de vrouwen. Dus werden we door vriendinnen van Nana allemaal aangekleed in mooie Afrikaanse stoffen en met Afrikaanse sieraden die zij hadden meegebracht. Erg leuk! Ik hoop dat ik de foto erop krijg...
De Ghanese kleuren voor rouwkleding zijn zwart en rood, maar mensen dragen ook andere kleuren. Er zaten al heel veel mooi aangeklede mensen klaar toen wij binnenkwamen, nou ja binnen, het was buiten onder een hoop tenten voor de schaduw.
Er was een hoop gedans en gezang en getrommel. We kregen drinken en eten (vlees, dus dat was voor mij niet zo handig). Op een gegeven moesten wij naar voren komen om onze geschenken aan te bieden aan de familie van de overledene. Die bestonden uit frisdrank, bier, kleding, geld enz. De drank werd gelijk weer uitgedeeld onder de mensen die er waren. We zijn nog een tijdje gebleven om naar het gedans, gezang en de muziek te kijken en te luisteren. Na een uurtje of twee zijn we terug naar kantoor gegaan, maar we hadden nog heel lang kunnen blijven.
Ik geloof dat wij nu op het grote feest ter ere van het leven zijn geweest en dat Ghanezen normaal gesproken ook nog een kleinere ingetogenere plechtigheid houden. Bijzonder was het in elk geval wel!
Nou zijn Ghanese begrafenissen een beetje anders dan bij ons. Ten eerste moesten we ons allemaal verkleden, of eigenlijk alleen de vrouwen. Dus werden we door vriendinnen van Nana allemaal aangekleed in mooie Afrikaanse stoffen en met Afrikaanse sieraden die zij hadden meegebracht. Erg leuk! Ik hoop dat ik de foto erop krijg...
De Ghanese kleuren voor rouwkleding zijn zwart en rood, maar mensen dragen ook andere kleuren. Er zaten al heel veel mooi aangeklede mensen klaar toen wij binnenkwamen, nou ja binnen, het was buiten onder een hoop tenten voor de schaduw.
Er was een hoop gedans en gezang en getrommel. We kregen drinken en eten (vlees, dus dat was voor mij niet zo handig). Op een gegeven moesten wij naar voren komen om onze geschenken aan te bieden aan de familie van de overledene. Die bestonden uit frisdrank, bier, kleding, geld enz. De drank werd gelijk weer uitgedeeld onder de mensen die er waren. We zijn nog een tijdje gebleven om naar het gedans, gezang en de muziek te kijken en te luisteren. Na een uurtje of twee zijn we terug naar kantoor gegaan, maar we hadden nog heel lang kunnen blijven.
Ik geloof dat wij nu op het grote feest ter ere van het leven zijn geweest en dat Ghanezen normaal gesproken ook nog een kleinere ingetogenere plechtigheid houden. Bijzonder was het in elk geval wel!
donderdag 15 januari 2009
Ik blijf me hier verwonderen!
Vandaag hebben we verder gewerkt aan de korte stukjes over kinderarbeid, kinderhandel en weduwe-rituelen. Daarvoor hadden we bepaalde Ghanese wetgeving nodig, zoals het Ghanese wetboek van strafrecht en de kinderwet.
Op de CHRI hebben ze geen systeem om regelgeving op te zoeken. Dus moesten we naar het advocatenkantoor van de man van Nana Oye Lithur, onze directeur. Dat was weer een heel avontuur.
Een van de werknemers van CHRI heeft de taxichauffeur helemaal verteld hoe hij erheen zou moeten rijden (wij weten de weg namelijk niet en de taxichauffeur wist die ook niet). Zitten we tien minuten in de auto, draait hij om; "even vragen aan een voorbijganger hoor..." Die wist het natuurlijk ook niet, dus toen besloot de chauffeur ons terug te brengen naar de CHRI en daar nogmaals aan de medewerker de weg te vragen. Die is uiteindelijk maar meegereden om hem te wijzen.
Tja, wat wil je ook in een land waar ze geen tomtoms hebben, geen straatnamen en geen fatsoenlijke kaarten. Je moet alles onthouden aan de hand van herkenningspunten, dat zijn bijvoorbeeld bepaalde gebouwen, winkels of reclameborden.
En toen op zoek naar de juiste wetgeving... Alles is hier een speurtocht en je doorzettingsvermogen en geduld worden aardig op de proef gesteld als de eerste computer die je wil gebruiken schijnbaar is gecrasht en de tweede geen internetverbinding heeft. De derde was gelukkig raak, dus we konden verder met ons werk.
Op de CHRI hebben ze geen systeem om regelgeving op te zoeken. Dus moesten we naar het advocatenkantoor van de man van Nana Oye Lithur, onze directeur. Dat was weer een heel avontuur.
Een van de werknemers van CHRI heeft de taxichauffeur helemaal verteld hoe hij erheen zou moeten rijden (wij weten de weg namelijk niet en de taxichauffeur wist die ook niet). Zitten we tien minuten in de auto, draait hij om; "even vragen aan een voorbijganger hoor..." Die wist het natuurlijk ook niet, dus toen besloot de chauffeur ons terug te brengen naar de CHRI en daar nogmaals aan de medewerker de weg te vragen. Die is uiteindelijk maar meegereden om hem te wijzen.
Tja, wat wil je ook in een land waar ze geen tomtoms hebben, geen straatnamen en geen fatsoenlijke kaarten. Je moet alles onthouden aan de hand van herkenningspunten, dat zijn bijvoorbeeld bepaalde gebouwen, winkels of reclameborden.
En toen op zoek naar de juiste wetgeving... Alles is hier een speurtocht en je doorzettingsvermogen en geduld worden aardig op de proef gesteld als de eerste computer die je wil gebruiken schijnbaar is gecrasht en de tweede geen internetverbinding heeft. De derde was gelukkig raak, dus we konden verder met ons werk.
woensdag 14 januari 2009
Driemaal jippie
Jippie, mijn laptop is gefikst door de computerman van CHRI zonder dat ik met hem hoefde te trouwen!
Jippie, ik heb een hele leuke opdracht gekregen. Ik mag samen met twee andere vrijwilligers een soort toneelstukjes bedenken om uit te beelden wat de gevolgen, kosten en oplossingen zijn voor kinderarbeid, kinderhandel en zogenaamde weduwe-rituelen.
Er vinden bij sommige stammen gruwelijke praktijken plaats als een vrouw weduwe wordt, waarbij de vagina wordt gewassen met Ghanese peper, de vrouw het water moet drinken waarmee het lijk van haar overleden man is gewassen en ze met een onbekende man onbeschermde seks moet hebben en dan heb ik nog niet eens alle nare dingen opgenoemd.
Kinderarbeid en kinderhandel komen hier ook regelmatig voor. Ik heb al heel wat kinderen die eigenlijk op school hadden moeten zitten langs de kant van de weg "pure water" (zuiver drinkwater uit een zakje) zien verkopen. Gelukkig zie ik 's ochtends ook heel veel kinderen in hun schooluniform lopen, ook in de armere buurten.
Over twee weken gaan we namelijk naar een klein dorpje in de Volta-regio (ten noordoosten van Accra) om mensen daarover voor te lichten. Zij spreken (vrijwel) geen Engels en wij geen Ewe, de lokale taal, dus moeten we alles proberen uit te beelden. Ik ben heel erg benieuwd of het lukt om de boodschap over te brengen!
Jippie, ik zie net dat Kathalijne Buitenweg zich ondertussen met succes heeft verzet tegen het nemen van vingerafdrukken van alle kinderen in Europa. Nu nog de nationale vingerafdrukkendatabank tegenhouden...
Jippie, ik heb een hele leuke opdracht gekregen. Ik mag samen met twee andere vrijwilligers een soort toneelstukjes bedenken om uit te beelden wat de gevolgen, kosten en oplossingen zijn voor kinderarbeid, kinderhandel en zogenaamde weduwe-rituelen.
Er vinden bij sommige stammen gruwelijke praktijken plaats als een vrouw weduwe wordt, waarbij de vagina wordt gewassen met Ghanese peper, de vrouw het water moet drinken waarmee het lijk van haar overleden man is gewassen en ze met een onbekende man onbeschermde seks moet hebben en dan heb ik nog niet eens alle nare dingen opgenoemd.
Kinderarbeid en kinderhandel komen hier ook regelmatig voor. Ik heb al heel wat kinderen die eigenlijk op school hadden moeten zitten langs de kant van de weg "pure water" (zuiver drinkwater uit een zakje) zien verkopen. Gelukkig zie ik 's ochtends ook heel veel kinderen in hun schooluniform lopen, ook in de armere buurten.
Over twee weken gaan we namelijk naar een klein dorpje in de Volta-regio (ten noordoosten van Accra) om mensen daarover voor te lichten. Zij spreken (vrijwel) geen Engels en wij geen Ewe, de lokale taal, dus moeten we alles proberen uit te beelden. Ik ben heel erg benieuwd of het lukt om de boodschap over te brengen!
Jippie, ik zie net dat Kathalijne Buitenweg zich ondertussen met succes heeft verzet tegen het nemen van vingerafdrukken van alle kinderen in Europa. Nu nog de nationale vingerafdrukkendatabank tegenhouden...
Frustraties over het werk hier
Ik weet het, ik ben verwend
13 januari 2009
Gisteren heb ik letterlijk de hele dag niks kunnen doen. Doodzonde, zoveel tijd verspillen waarin ik zoveel had kunnen doen als:
-mijn laptop niet kapot was;
-de internetverbinding honder keer sneller was (een documentje downloaden of een internetpagina laden duurt rustig tien minuten)
-we toegang zouden hebben tot juridische tijdschriften (die is heel beperkt).
Goed, ik weet het, ik ben verwend met de Nijmeegse universiteitsbibliotheek en de bibliotheek van het Europees Parlement (die laatste kan ik in sommige gevallen zelfs dingen laten opzoeken, helemaal handig). Ik mag natuurlijk niet verwachten dat in een ontwikkelingsland de stroom en het internet het altijd (goed) doen, dat er geld is voor informatiebronnen en goede virusscanners op computers. Maar irritant is het wel...
Gelukkig konden we vandaag wel wat gedaan krijgen en hebben we ons research paper over de Ghanese kiesraad ingeleverd. Het is niet zo goed als het had kunnen zijn met de juiste middelen, maar het volstaat hopelijk wel.
13 januari 2009
Gisteren heb ik letterlijk de hele dag niks kunnen doen. Doodzonde, zoveel tijd verspillen waarin ik zoveel had kunnen doen als:
-mijn laptop niet kapot was;
-de internetverbinding honder keer sneller was (een documentje downloaden of een internetpagina laden duurt rustig tien minuten)
-we toegang zouden hebben tot juridische tijdschriften (die is heel beperkt).
Goed, ik weet het, ik ben verwend met de Nijmeegse universiteitsbibliotheek en de bibliotheek van het Europees Parlement (die laatste kan ik in sommige gevallen zelfs dingen laten opzoeken, helemaal handig). Ik mag natuurlijk niet verwachten dat in een ontwikkelingsland de stroom en het internet het altijd (goed) doen, dat er geld is voor informatiebronnen en goede virusscanners op computers. Maar irritant is het wel...
Gelukkig konden we vandaag wel wat gedaan krijgen en hebben we ons research paper over de Ghanese kiesraad ingeleverd. Het is niet zo goed als het had kunnen zijn met de juiste middelen, maar het volstaat hopelijk wel.
Weekendje toch niet helemaal weg
12 januari 2009
Het weekend is trouwens iets anders verlopen dan de bedoeling was: we hebben geen wilde dieren gezien. Zaterdag moest ik een hoop regelen voor mijn telefoon en camera enzo, maar mijn huisgenootje zelfs nog meer. Zij vertrekt namelijk vandaag voor een maand naar Nepal en moest daarvoor spullen hebben die hier niet verkopen, zoals een slaapzak (wie heeft er nou een slaapzak nodig in Ghana?). We hadden daarom pas om zes uur 's avonds afgesproken.
Op dat moment kwamen we er echter pas achter dat we om die tijd helemaal niet meer in de buurt van het reservaat zouden kunnen komen. Dus toen we bij het Tema-tro-station waren, zijn mijn huisgenootje, het andere meisje dat vlakbij ons woont en ik weer omgekeerd en maar wat gaan drinken in de bar bij ons om de hoek. Een leuk tropisch ding onder mooie bomen.
Zondag zijn we met zijn drieën naar Aburi gegaan, een plaatsje iets ten noorden van Accra in de heuvels. Daar is een mooie botanische tuin. Toen we uit de tro kwamen, vroegen we een vrouw de weg daarnaartoe (les één in Ghana, wil je iets weten, vraag het, het staat nergens aangegeven!). Ze zou het ons wel even laten zien. Uiteindelijk liep ze helemaal met ons mee naar een restaurantje waar we konden lunchen.
Mijn huisgenootje ging even naar het toilet en werd toen aangesproken door het personeel. Of het klopte dat we voor de rijst en kip van die dame zouden betalen? Ongelofelijk, zo brutaal! De rest van de middag was leuk, lekker door de tuin gewandeld en aan het eind van de middag een tro terug naar Accra genomen.
Terwijl mijn huisgenootje 's avonds haar spullen in begon te pakken, kwam ik erachter dat mijn computer is gecrasht. Hij start niet meer op. Echt balen.
Het weekend is trouwens iets anders verlopen dan de bedoeling was: we hebben geen wilde dieren gezien. Zaterdag moest ik een hoop regelen voor mijn telefoon en camera enzo, maar mijn huisgenootje zelfs nog meer. Zij vertrekt namelijk vandaag voor een maand naar Nepal en moest daarvoor spullen hebben die hier niet verkopen, zoals een slaapzak (wie heeft er nou een slaapzak nodig in Ghana?). We hadden daarom pas om zes uur 's avonds afgesproken.
Op dat moment kwamen we er echter pas achter dat we om die tijd helemaal niet meer in de buurt van het reservaat zouden kunnen komen. Dus toen we bij het Tema-tro-station waren, zijn mijn huisgenootje, het andere meisje dat vlakbij ons woont en ik weer omgekeerd en maar wat gaan drinken in de bar bij ons om de hoek. Een leuk tropisch ding onder mooie bomen.
Zondag zijn we met zijn drieën naar Aburi gegaan, een plaatsje iets ten noorden van Accra in de heuvels. Daar is een mooie botanische tuin. Toen we uit de tro kwamen, vroegen we een vrouw de weg daarnaartoe (les één in Ghana, wil je iets weten, vraag het, het staat nergens aangegeven!). Ze zou het ons wel even laten zien. Uiteindelijk liep ze helemaal met ons mee naar een restaurantje waar we konden lunchen.
Mijn huisgenootje ging even naar het toilet en werd toen aangesproken door het personeel. Of het klopte dat we voor de rijst en kip van die dame zouden betalen? Ongelofelijk, zo brutaal! De rest van de middag was leuk, lekker door de tuin gewandeld en aan het eind van de middag een tro terug naar Accra genomen.
Terwijl mijn huisgenootje 's avonds haar spullen in begon te pakken, kwam ik erachter dat mijn computer is gecrasht. Hij start niet meer op. Echt balen.
maandag 12 januari 2009
Will you marry me?
Goed, ik krijg hier dus redelijk veel huwelijksaanzoeken (gemiddeld minstens eentje per dag). Het wordt wel een beetje vermoeiend om de hele tijd tegen iedereen vriendelijk gedag te blijven zeggen, terug te lachen en je niet teveel te ergeren als de zoveelste Ghanees wil weten waar je vandaan komt.
Dat is best lastig als je er gisteravond achterkomt dat je computer gecrasht is. Even een overzicht van de electronica die ik had meegenomen:
- telefoon; gestolen (maar heb inmiddels een nieuwe die ongelofelijk goedkoop was)
- fototoestel; kapot (maar is inmiddels voor een flink bedrag gemaakt door Erik de cameraman die ook al met me wil trouwen)
- computer; gecrasht dankzij een virus op het kantoor van de CHRI
Ik ben blij dat ik mijn ipod thuis heb gelaten. Dus ik ben nu niet in zo'n vrolijke bui als je hier eigenlijk continu zou moeten hebben. Hopelijk kan de computerman van CHRI mijn laptop fiksen zonder dat ik met hem hoef te trouwen...
Dat is best lastig als je er gisteravond achterkomt dat je computer gecrasht is. Even een overzicht van de electronica die ik had meegenomen:
- telefoon; gestolen (maar heb inmiddels een nieuwe die ongelofelijk goedkoop was)
- fototoestel; kapot (maar is inmiddels voor een flink bedrag gemaakt door Erik de cameraman die ook al met me wil trouwen)
- computer; gecrasht dankzij een virus op het kantoor van de CHRI
Ik ben blij dat ik mijn ipod thuis heb gelaten. Dus ik ben nu niet in zo'n vrolijke bui als je hier eigenlijk continu zou moeten hebben. Hopelijk kan de computerman van CHRI mijn laptop fiksen zonder dat ik met hem hoef te trouwen...
zaterdag 10 januari 2009
Eindelijk even internetten!
10 januari 2009
Tja, internet is hier niet zo vanzelfsprekend als dat in Nederland is. Op het kantoor waar ik werk hebben we wel internet, maar dat deed het de afgelopen anderhalve dag niet. Net zoals de stroom het soms plotseling een tijdje niet doet. Het maakt bloggen in elk geval niet makkelijk. Vandaar dat ik een hoop berichten had opgespaard op mijn usb stick en ze nu in een keer heb geplaatst. Ik hoop dat jullie het geduld kunnen opbrengen om er wat van te lezen.
Ik vind het in elk geval erg leuk om zoveel reacties te krijgen! Ik hoor dat er nog geen Elfstedentocht is gepland, maar dat er wel eindelijk weer eens een toertocht door de Biesbosch mogelijk was geweest, echt heel jammer dat ik nu niet kan schaatsen.
Ik heb trouwen een hele goedkope telefoon gekocht en gezorgd dat ik mijn Ghanese nummer houd, dus dat is fijn. Mijn camera is bij iemand die camera's repareert, nu maar hopen dat dat een beetje vlot gaat. Jullie moeten nog even verstoken blijven van de prachtige plaatjes die je hier kan schieten...
Tja, internet is hier niet zo vanzelfsprekend als dat in Nederland is. Op het kantoor waar ik werk hebben we wel internet, maar dat deed het de afgelopen anderhalve dag niet. Net zoals de stroom het soms plotseling een tijdje niet doet. Het maakt bloggen in elk geval niet makkelijk. Vandaar dat ik een hoop berichten had opgespaard op mijn usb stick en ze nu in een keer heb geplaatst. Ik hoop dat jullie het geduld kunnen opbrengen om er wat van te lezen.
Ik vind het in elk geval erg leuk om zoveel reacties te krijgen! Ik hoor dat er nog geen Elfstedentocht is gepland, maar dat er wel eindelijk weer eens een toertocht door de Biesbosch mogelijk was geweest, echt heel jammer dat ik nu niet kan schaatsen.
Ik heb trouwen een hele goedkope telefoon gekocht en gezorgd dat ik mijn Ghanese nummer houd, dus dat is fijn. Mijn camera is bij iemand die camera's repareert, nu maar hopen dat dat een beetje vlot gaat. Jullie moeten nog even verstoken blijven van de prachtige plaatjes die je hier kan schieten...
Aangifte doen in Ghana...
9 januari 2009
Gisteren was een interessante dag. ´s Ochtends heb ik een hoop dingen op kunnen zoeken en een echte opzet kunnen maken voor het onderzoeksrapportje dat ik samen met een andere vrijwilliger aan het schrijven ben. Het gaat over de manier waarop en de voorwaarden waaronder de Ghanese kiesraad wordt benoemd. Hoe zorg je ervoor dat de kiesraad zo onafhankelijk mogelijk is? We vergelijken daarvoor Ghana met een aantal andere landen.
Aan de overkant van de straat kunnen we lunchen voor ongeveer 1 cedi (iets van 70 eurocent) met pasta, rijst, spinazie, plantain (een soort groene banaan), eieren enz. Helaas hadden we ´s middags geen internet meer, dat schijnt net als de stroom regelmatig langdurig uit te vallen. Dat beperkte onze zoekmogelijkheden natuurlijk, dus aan het eind van de dag hadden we niks meer te doen.
Een Ghanese werknemer van de organisatie waarmee ik deze reis heb geregeld, kwam me ophalen om naar het politiebureau in de buurt van Independence Square te gaan, om aangifte te doen van het stelen van mijn telefoon. Dus gingen we met een taxi naar het politiebureau, waar ik eerst alvast alle gegevens die ze nodig zouden kunnen hebben op een briefje moest schrijven.
Binnen leek het politiebureau op een politiebureau uit een film. Links achter de balie was een cel, echt zo´n ding met tralies, waar een hoop mannen die kennelijk waren gearresteerd vlak bij elkaar stonden. Het zag er naar uit. Vervolgens kostte het een hele hoop gepraat en overtuigingskracht en vijf cedi om het voor elkaar te krijgen dat ze een rapport zouden maken. Dus heb ik nu een netjes uitgeschreven rapport, met allemaal officiële stempels erop (computers hebben ze niet op het politiebureau).
Die vijf cedi moet je natuurlijk niet zien als omkoping, het is gewoon “dashen” (fooi geven in Ghanees Engels) en een echte “Ghanese traditie”. Nou ja, we waren tenminste in een uur klaar en dat is erg snel voor Ghanese begrippen.
Naar huis ging ik met een tro die, je zou in Nederland echt heel raar opkijken als de bus dat deed, ging tanken onderweg!
´s Avonds ben ik met drie anderen naar een bar geweest om te overleggen over ons weekendtripje. Zaterdagmiddag gaan we ongeveer een uurtje naar het noorden met een tro, om zondag in alle vroegte naar een wildlife reserve te gaan om apen, antilopes en dergelijke te zien. Ik ben benieuwd!
Gisteren was een interessante dag. ´s Ochtends heb ik een hoop dingen op kunnen zoeken en een echte opzet kunnen maken voor het onderzoeksrapportje dat ik samen met een andere vrijwilliger aan het schrijven ben. Het gaat over de manier waarop en de voorwaarden waaronder de Ghanese kiesraad wordt benoemd. Hoe zorg je ervoor dat de kiesraad zo onafhankelijk mogelijk is? We vergelijken daarvoor Ghana met een aantal andere landen.
Aan de overkant van de straat kunnen we lunchen voor ongeveer 1 cedi (iets van 70 eurocent) met pasta, rijst, spinazie, plantain (een soort groene banaan), eieren enz. Helaas hadden we ´s middags geen internet meer, dat schijnt net als de stroom regelmatig langdurig uit te vallen. Dat beperkte onze zoekmogelijkheden natuurlijk, dus aan het eind van de dag hadden we niks meer te doen.
Een Ghanese werknemer van de organisatie waarmee ik deze reis heb geregeld, kwam me ophalen om naar het politiebureau in de buurt van Independence Square te gaan, om aangifte te doen van het stelen van mijn telefoon. Dus gingen we met een taxi naar het politiebureau, waar ik eerst alvast alle gegevens die ze nodig zouden kunnen hebben op een briefje moest schrijven.
Binnen leek het politiebureau op een politiebureau uit een film. Links achter de balie was een cel, echt zo´n ding met tralies, waar een hoop mannen die kennelijk waren gearresteerd vlak bij elkaar stonden. Het zag er naar uit. Vervolgens kostte het een hele hoop gepraat en overtuigingskracht en vijf cedi om het voor elkaar te krijgen dat ze een rapport zouden maken. Dus heb ik nu een netjes uitgeschreven rapport, met allemaal officiële stempels erop (computers hebben ze niet op het politiebureau).
Die vijf cedi moet je natuurlijk niet zien als omkoping, het is gewoon “dashen” (fooi geven in Ghanees Engels) en een echte “Ghanese traditie”. Nou ja, we waren tenminste in een uur klaar en dat is erg snel voor Ghanese begrippen.
Naar huis ging ik met een tro die, je zou in Nederland echt heel raar opkijken als de bus dat deed, ging tanken onderweg!
´s Avonds ben ik met drie anderen naar een bar geweest om te overleggen over ons weekendtripje. Zaterdagmiddag gaan we ongeveer een uurtje naar het noorden met een tro, om zondag in alle vroegte naar een wildlife reserve te gaan om apen, antilopes en dergelijke te zien. Ik ben benieuwd!
Nelson Mandela
8 januari 2009
Had ik al verteld dat ik bij iemand in huis woon die Nelson Mandela kent, sterker nog, familie van hem is? Echt ongelofelijk!
Had ik al verteld dat ik bij iemand in huis woon die Nelson Mandela kent, sterker nog, familie van hem is? Echt ongelofelijk!
Pechdag
8 januari 2009
Wat een gedoe zeg, nou blijkt mijn tas ook nog opengesneden, het is maar een kleine snee, maar toch. Hopelijk kan de schoenmaker om de hoek hem voor een paar pesewa maken.
Vervelender is dat mijn fototoestel het ook heeft opgegeven. Ik was zo blij dat die niet was gestolen (ik moest hem losrukken uit iemands hand) maar nou blijkt dat hij dat waarschijnlijk niet heeft overleeft. Ik had nog niet veel foto’s gemaakt, maar om nou zonder foto’s thuis te komen is ook zo wat, dus ik moet morgen maar naar het westerse winkelcentrum hier om hem te laten repareren of een nieuwe te kopen. Wat een enorme pechdag gisteren. Hopelijk heb ik nu de grootste narigheid van de reis gehad...
Wat dan wel weer leuk is, is dat ik dinsdagavond naar de vrijwilligersavond ben geweest. Eerst deden we een quiz, waarbij ik nogal gehandicapt was doordat Engels niet mijn moedertaal is. Ik kon maar niet bedenken wat kraanvogel in het Engels is (Crane). Na de quiz zijn we nog in een bar wat gaan drinken met een stuk of tien mensen. Toen mijn kamergenoot en ik om kwart voor 12 werden afgezet door de taxi, was ik heel erg moe. Ik moet elke ochtend om half zeven opstaan om op tijd op kantoor te zijn en het kost veel energie om te wennen aan de totaal andere omgeving. Gisteravond kon ik gelukkig heel vroeg naar bed gaan.
Wat een gedoe zeg, nou blijkt mijn tas ook nog opengesneden, het is maar een kleine snee, maar toch. Hopelijk kan de schoenmaker om de hoek hem voor een paar pesewa maken.
Vervelender is dat mijn fototoestel het ook heeft opgegeven. Ik was zo blij dat die niet was gestolen (ik moest hem losrukken uit iemands hand) maar nou blijkt dat hij dat waarschijnlijk niet heeft overleeft. Ik had nog niet veel foto’s gemaakt, maar om nou zonder foto’s thuis te komen is ook zo wat, dus ik moet morgen maar naar het westerse winkelcentrum hier om hem te laten repareren of een nieuwe te kopen. Wat een enorme pechdag gisteren. Hopelijk heb ik nu de grootste narigheid van de reis gehad...
Wat dan wel weer leuk is, is dat ik dinsdagavond naar de vrijwilligersavond ben geweest. Eerst deden we een quiz, waarbij ik nogal gehandicapt was doordat Engels niet mijn moedertaal is. Ik kon maar niet bedenken wat kraanvogel in het Engels is (Crane). Na de quiz zijn we nog in een bar wat gaan drinken met een stuk of tien mensen. Toen mijn kamergenoot en ik om kwart voor 12 werden afgezet door de taxi, was ik heel erg moe. Ik moet elke ochtend om half zeven opstaan om op tijd op kantoor te zijn en het kost veel energie om te wennen aan de totaal andere omgeving. Gisteravond kon ik gelukkig heel vroeg naar bed gaan.
Een beetje te spannende inauguratie
7 januari 2008
Mijn derde dag op mijn werk verliep een beetje anders dan ik had gedacht. We hadden gisteren al het nieuws gehoord dat we kaartjes hadden om naar de inauguratie van de nieuwe president, John Atta Mills, te gaan. Daar keken alle vrijwilligers bij de CHRI erg naar uit.
De directeur, Nana Oye Lithur, zei ons dat we op tijd moesten gaan (het zou beginnen om 12 uur), dus we vertrokken om iets over tien al met een taxi naar Independence square. Ik zat met drie andere vrijwilligers in een taxi en naar mate we dichter bij het plein kwamen, werd het steeds drukker. Er liepen overal mensen over straat in de kleuren van de NDC, de partij van de toen nog president-elect.
Toen we er bijna waren, besloten we maar uit te stappen, omdat lopen veel sneller zou gaan dan de taxi. We liepen het plein op, maar konden niet zien waar we heen moesten om bij de stoelen te komen die voor ons zouden zijn gereserveerd. We konden de andere vrijwilligers en de werknemer van de CHRI niet meer vinden.
Op een gegeven moment werden we in een richting gewezen en ik volgde de anderen. Maar hoe verder we liepen, hoe drukker het werd. Uiteindelijk kwamen we in een mensenmassa terecht die zo druk was, dat iedereen aan me begon te trekken en duwen. Mijn telefoon zat in mijn zak en werd gejat. Gelukkig had ik mijn rugzak op mijn buik gehangen en is daar niks uit gestolen en werden we op het moment dat het echt heel naar begon te worden gered door een aantal aardige mensen die een stalletje langs de kant van de weg hadden. Daar konden we even achter schuilen. Al na een paar minuten kwam een politieagent ons halen om ons door de menigte heen te loodsen.
En toen stonden we op het gedeelte van het plein waar je een uitnodiging voor moest hebben. Alleen, wij hadden geen uitnodiging bij ons, want die had de werknemer van CHRI. Een van de andere vrijwilligers, waarmee we gelukkig wel samen hadden kunnen blijven, had wel een ID die ze kon laten zien zodat we door konden lopen. We mochten ergens gaan zitten onder een tent, in de schaduw.
Daar vonden we ook een aantal van de anderen, die op de een of andere manier zich een weg hadden weten te banen door de menigte. Zitten en wachten was het vervolgens geblazen. We zagen mensen in prachtige gewaden, er werd veel muziek gemaakt dus dat was leuk.
Totdat bleek dat de Ghanese politie de mensenmenigte niet helemaal onder controle had. Mensen braken door over de hekken en langs de politie. Ze kwamen het plein opgerend, tot in de tenten. Dat was het moment waarop ik vreesde dat het echt onmogelijk zou worden om er uberhaupt nog uit te komen.
En gezien het feit dat de vrijwilligers en ik blank zijn en vrijwel alle andere mensen zwart, was dat redelijk vragen om problemen en je kan je huid nou eenmaal niet verbergen. We bleven maar rustig zitten en hopen dat ze vanzelf weer weg zouden gaan.
Er kwam een moment waarop het plotseling een stuk rustiger leek te worden. Toen we omkeken zag het niet meer zwart van de mensen. We besloten met zijn allen weg te gaan, omdat het erop leek dat het niet meer zo´n menigte was. Terwijl we dwars over het plein liepen om zo snel mogelijk bij de hoofdweg te komen om een taxi te nemen, hoorde ik John Atta Mills trouw zweren aan de grondwet. Een beetje een vreemd moment om weg te gaan, maar gelukkig kwam iedereen ongeschonden weer op kantoor.
Morgen moet ik naar het politiebureau om aangifte te doen van het stelen van mijn telefoon, iemand van de organisatie via wie ik deze reis geregeld heb gaat met me mee. Dat is een prettig idee. En ik heb me voorgenomen om niet meer naar dingen te gaan met zulke mensenmassa´s (nou zullen die waarschijnlijk ook niet meer voorkomen in de tijd dat ik hier ben).
Vergeet ik helemaal te zeggen dat het natuurlijk geweldig is dat voor de tweede keer de macht van partij is gewisseld op democratische wijze en dat dat (op wat slagen na om de menigte achter de hekken te houden, dat was vreselijk) na geweldloos is gebeurd. Een enorme prestatie voor een Afrikaans land.
Mijn derde dag op mijn werk verliep een beetje anders dan ik had gedacht. We hadden gisteren al het nieuws gehoord dat we kaartjes hadden om naar de inauguratie van de nieuwe president, John Atta Mills, te gaan. Daar keken alle vrijwilligers bij de CHRI erg naar uit.
De directeur, Nana Oye Lithur, zei ons dat we op tijd moesten gaan (het zou beginnen om 12 uur), dus we vertrokken om iets over tien al met een taxi naar Independence square. Ik zat met drie andere vrijwilligers in een taxi en naar mate we dichter bij het plein kwamen, werd het steeds drukker. Er liepen overal mensen over straat in de kleuren van de NDC, de partij van de toen nog president-elect.
Toen we er bijna waren, besloten we maar uit te stappen, omdat lopen veel sneller zou gaan dan de taxi. We liepen het plein op, maar konden niet zien waar we heen moesten om bij de stoelen te komen die voor ons zouden zijn gereserveerd. We konden de andere vrijwilligers en de werknemer van de CHRI niet meer vinden.
Op een gegeven moment werden we in een richting gewezen en ik volgde de anderen. Maar hoe verder we liepen, hoe drukker het werd. Uiteindelijk kwamen we in een mensenmassa terecht die zo druk was, dat iedereen aan me begon te trekken en duwen. Mijn telefoon zat in mijn zak en werd gejat. Gelukkig had ik mijn rugzak op mijn buik gehangen en is daar niks uit gestolen en werden we op het moment dat het echt heel naar begon te worden gered door een aantal aardige mensen die een stalletje langs de kant van de weg hadden. Daar konden we even achter schuilen. Al na een paar minuten kwam een politieagent ons halen om ons door de menigte heen te loodsen.
En toen stonden we op het gedeelte van het plein waar je een uitnodiging voor moest hebben. Alleen, wij hadden geen uitnodiging bij ons, want die had de werknemer van CHRI. Een van de andere vrijwilligers, waarmee we gelukkig wel samen hadden kunnen blijven, had wel een ID die ze kon laten zien zodat we door konden lopen. We mochten ergens gaan zitten onder een tent, in de schaduw.
Daar vonden we ook een aantal van de anderen, die op de een of andere manier zich een weg hadden weten te banen door de menigte. Zitten en wachten was het vervolgens geblazen. We zagen mensen in prachtige gewaden, er werd veel muziek gemaakt dus dat was leuk.
Totdat bleek dat de Ghanese politie de mensenmenigte niet helemaal onder controle had. Mensen braken door over de hekken en langs de politie. Ze kwamen het plein opgerend, tot in de tenten. Dat was het moment waarop ik vreesde dat het echt onmogelijk zou worden om er uberhaupt nog uit te komen.
En gezien het feit dat de vrijwilligers en ik blank zijn en vrijwel alle andere mensen zwart, was dat redelijk vragen om problemen en je kan je huid nou eenmaal niet verbergen. We bleven maar rustig zitten en hopen dat ze vanzelf weer weg zouden gaan.
Er kwam een moment waarop het plotseling een stuk rustiger leek te worden. Toen we omkeken zag het niet meer zwart van de mensen. We besloten met zijn allen weg te gaan, omdat het erop leek dat het niet meer zo´n menigte was. Terwijl we dwars over het plein liepen om zo snel mogelijk bij de hoofdweg te komen om een taxi te nemen, hoorde ik John Atta Mills trouw zweren aan de grondwet. Een beetje een vreemd moment om weg te gaan, maar gelukkig kwam iedereen ongeschonden weer op kantoor.
Morgen moet ik naar het politiebureau om aangifte te doen van het stelen van mijn telefoon, iemand van de organisatie via wie ik deze reis geregeld heb gaat met me mee. Dat is een prettig idee. En ik heb me voorgenomen om niet meer naar dingen te gaan met zulke mensenmassa´s (nou zullen die waarschijnlijk ook niet meer voorkomen in de tijd dat ik hier ben).
Vergeet ik helemaal te zeggen dat het natuurlijk geweldig is dat voor de tweede keer de macht van partij is gewisseld op democratische wijze en dat dat (op wat slagen na om de menigte achter de hekken te houden, dat was vreselijk) na geweldloos is gebeurd. Een enorme prestatie voor een Afrikaans land.
Mijn eerste dag op mijn werk
En ik weet de weg naar huis!
5 januari 2009
Vandaag was mijn eerste dag op mijn werk hier. Al om kwart over zeven werd ik opgehaald door Amanda. Zij begeleidt de vrijwilligers die werken bij de Commonwealth Human Rights Initiative (Mocht je verward zijn over de naam, ik was dat ook. Maar wat blijkt: de organisatie krijgt zeer binnenkort een nieuw kantoor en een nieuwe naam, the Human Rights Advocacy Centre).
We namen een lijntaxi oftewel een soort deeltaxi ernaartoe, maar normaal gesproken zal ik met een tro-tro gaan. Dat zijn bestelbusjes (vaak volkswagens) die in Nederland niet door de APK-keuring zouden komen. Toch passen er verrassend veel mensen in zo�n busje en ze gaan werkelijk overal naartoe. Ik moet de tro naar �circle� nemen, dat roept de �mate� (het maatje van de chauffeur) heel hard uit het raam als ze stoppen om mensen mee te nemen. Bij hem moet je ook betalen, de prijs hangt af van de lengte van de rit, maar het is altijd heel goedkoop.
Momenteel werken er geloof ik wel tien vrijwilligers uit alle windstreken (Australi� UK, Denemarken enz. ) bij de CHRI. Amanda vertelde een andere (toevallig Nederlandse) vrijwilliger en mij over wat ze er allemaal doen. Een hele waslijst. Een groot deel van de dag heb ik besteed aan het lezen van dingen die ze in het verleden hebben gedaan en waar ze nog mee bezig zijn.
Verder heb ik Nana Oye Lithur ontmoet, de directeur van de organisatie. Zij geniet redelijke bekendheid in Ghana. Ze staat regelmatig in de krant en is zo nu en dan te zien op de Ghanese televisie. Ze vertelde dat we nu vooral bezig gaan met de verkiezingen en de overgang naar een nieuwe president en een nieuw parlement. Ze probeert te regelen dat woensdag alle vrijwilligers mee kunnen naar de installatie van de nieuwe president. Ik hoop dat het lukt!
Terug ben ik wel met een tro gegaan, voor het eerst in mijn eentje! En ik heb zowaar het huis teruggevonden waar ik de komende twee maanden woon. Een hele overwinning zo zonder fatsoenlijke kaarten of straatnaambordjes! Ik woon in de straat met het grote cyberworld-reclamebord...
5 januari 2009
Vandaag was mijn eerste dag op mijn werk hier. Al om kwart over zeven werd ik opgehaald door Amanda. Zij begeleidt de vrijwilligers die werken bij de Commonwealth Human Rights Initiative (Mocht je verward zijn over de naam, ik was dat ook. Maar wat blijkt: de organisatie krijgt zeer binnenkort een nieuw kantoor en een nieuwe naam, the Human Rights Advocacy Centre).
We namen een lijntaxi oftewel een soort deeltaxi ernaartoe, maar normaal gesproken zal ik met een tro-tro gaan. Dat zijn bestelbusjes (vaak volkswagens) die in Nederland niet door de APK-keuring zouden komen. Toch passen er verrassend veel mensen in zo�n busje en ze gaan werkelijk overal naartoe. Ik moet de tro naar �circle� nemen, dat roept de �mate� (het maatje van de chauffeur) heel hard uit het raam als ze stoppen om mensen mee te nemen. Bij hem moet je ook betalen, de prijs hangt af van de lengte van de rit, maar het is altijd heel goedkoop.
Momenteel werken er geloof ik wel tien vrijwilligers uit alle windstreken (Australi� UK, Denemarken enz. ) bij de CHRI. Amanda vertelde een andere (toevallig Nederlandse) vrijwilliger en mij over wat ze er allemaal doen. Een hele waslijst. Een groot deel van de dag heb ik besteed aan het lezen van dingen die ze in het verleden hebben gedaan en waar ze nog mee bezig zijn.
Verder heb ik Nana Oye Lithur ontmoet, de directeur van de organisatie. Zij geniet redelijke bekendheid in Ghana. Ze staat regelmatig in de krant en is zo nu en dan te zien op de Ghanese televisie. Ze vertelde dat we nu vooral bezig gaan met de verkiezingen en de overgang naar een nieuwe president en een nieuw parlement. Ze probeert te regelen dat woensdag alle vrijwilligers mee kunnen naar de installatie van de nieuwe president. Ik hoop dat het lukt!
Terug ben ik wel met een tro gegaan, voor het eerst in mijn eentje! En ik heb zowaar het huis teruggevonden waar ik de komende twee maanden woon. Een hele overwinning zo zonder fatsoenlijke kaarten of straatnaambordjes! Ik woon in de straat met het grote cyberworld-reclamebord...
dinsdag 6 januari 2009
Blanke mensen zijn niet gebouwd op de tropen
4 januari 2009
De meeste mensen die dit lezen weten wel dat ik van warmte houdt. Op vakantie naar Griekenland of Zuid-Italië in de zomer vind ik geen probleem. Aan de benauwde vochtige hitte hier moet ik echter erg wennen. Ook ´s nachts is het hier tegen de dertig graden. Mijn slaapkamer heeft weliswaar een ventilator, maar het blijft warm om te slapen.
Het is voor mij bijzonder om geen koude voeten of handen te hebben. Nu zijn ze echter opgezwollen, hoewel dat nu al wat lijkt weg te trekken.
Het leven is hier gelukkig een stuk langzamer. Iedereen loopt hier echt op zijn dooie akkertje op straat. Dat tempo neem ik maar over. En ik wist ook niet dat ik vier liter water per dag kon drinken, maar hier krijg ik dat makkelijk weg omdat ik continu dorst heb.
De Ghanezen hoeven dat niet te doen en hebben ook geen last van gezwollen handen of voeten of van verbranden als je even de zon in gaat zonder bescherming. Zij zijn gebouwd op de tropen, blanken zijn dat niet.
De meeste mensen die dit lezen weten wel dat ik van warmte houdt. Op vakantie naar Griekenland of Zuid-Italië in de zomer vind ik geen probleem. Aan de benauwde vochtige hitte hier moet ik echter erg wennen. Ook ´s nachts is het hier tegen de dertig graden. Mijn slaapkamer heeft weliswaar een ventilator, maar het blijft warm om te slapen.
Het is voor mij bijzonder om geen koude voeten of handen te hebben. Nu zijn ze echter opgezwollen, hoewel dat nu al wat lijkt weg te trekken.
Het leven is hier gelukkig een stuk langzamer. Iedereen loopt hier echt op zijn dooie akkertje op straat. Dat tempo neem ik maar over. En ik wist ook niet dat ik vier liter water per dag kon drinken, maar hier krijg ik dat makkelijk weg omdat ik continu dorst heb.
De Ghanezen hoeven dat niet te doen en hebben ook geen last van gezwollen handen of voeten of van verbranden als je even de zon in gaat zonder bescherming. Zij zijn gebouwd op de tropen, blanken zijn dat niet.
Waarom ik per se een jurk aan moest
4 januari 2009
Vandaag ben ik met mijn gastgezin mee naar de kerk geweest. Dat wil zeggen, met mijn gastmoeder (of oma, ze is gepensioneerd en niet meer zo jong), haar zoon, haar zus en daar de zoon van. Ze gaat altijd naar een methodistische kerk in de wijk met alle ministeries in Accra. Daar wordt Engels gesproken, dus ik kon de dienst goed volgen. Het was duidelijk een kerk vol hoogopgeleide mensen. Er zat ook een redelijk aantal blanken in de kerk, waarschijnlijk diplomaten. Mijn gastmoeder heeft zeven jaar op de Ghanese ambassade in Duitsland gewerkt en kent zodoende Amsterdam en Brussel goed.
Maar goed, even een klein rijtje verschillen en overeenkomsten tussen een kerkdienst hier en in Nederland.
Verschillen:
- Mensen zien er hier echt uit op hun “sunday best”. Daarom moest ik van mijn gastmoeder een jurk aan! Onderweg zag ik vanuit de auto al allerlei prachtig ogende mensen en in de kerk zelf keek ik helemaal mijn ogen uit: prachtige kleuren en stoffen en verschillende soorten gewaden. De meeste mensen droegen wit om het nieuwe jaar te vieren en dat steekt prachtig af tegen hun donkere huid.
- De dienst duurt lang: normaal is ongeveer twee uur (ook al lang), maar vanwege het nieuwe jaar en het ter communie gaan vandaag 3 uur.
- De mensen dansen soms terwijl ze zingen. (In de kerk waar ik geweest ben niet altijd.)
- Bij de communie krijg je wijn uit een plastic 1-sloksbekertje in plaats van een grote beker waar iedereen uit drinkt. Wel hygiënisch, maar ook een beetje jammer. Samen uit één beker drinken drukt nou juist de verbondenheid van de kerkgemeenschap uit. Dat is een Joodse traditie. Joodse bruidsparen delen een beker wanneer ze trouwen om te laten zien dat ze bij elkaar horen.
- De dominee had het over een soort “u vraagt, wij draaien”-God. Als je je goed gedraagd zal hij je gebeden verhoren, dus vraag vooral om meer kinderen of een groter huis.
- Iedereen applaudiseert voor van alles, de preek, gebeden, voor de bruidsparen die voorin de kerk zitten en voor mensen die er voor het eerst zijn, zoals ik.
Overeenkomsten:
- Er is een gemeenschapsgevoel. Iedereen groet elkaar.
- Er is een orde van dienst. Die niet altijd helemaal strikt gevolgd wordt, maar toch.
- Er zijn kerkbanken en liedboeken.
- Er wordt gezongen, gebeden, uit de bijbel gelezen, er is een preek en communie.
Vandaag ben ik met mijn gastgezin mee naar de kerk geweest. Dat wil zeggen, met mijn gastmoeder (of oma, ze is gepensioneerd en niet meer zo jong), haar zoon, haar zus en daar de zoon van. Ze gaat altijd naar een methodistische kerk in de wijk met alle ministeries in Accra. Daar wordt Engels gesproken, dus ik kon de dienst goed volgen. Het was duidelijk een kerk vol hoogopgeleide mensen. Er zat ook een redelijk aantal blanken in de kerk, waarschijnlijk diplomaten. Mijn gastmoeder heeft zeven jaar op de Ghanese ambassade in Duitsland gewerkt en kent zodoende Amsterdam en Brussel goed.
Maar goed, even een klein rijtje verschillen en overeenkomsten tussen een kerkdienst hier en in Nederland.
Verschillen:
- Mensen zien er hier echt uit op hun “sunday best”. Daarom moest ik van mijn gastmoeder een jurk aan! Onderweg zag ik vanuit de auto al allerlei prachtig ogende mensen en in de kerk zelf keek ik helemaal mijn ogen uit: prachtige kleuren en stoffen en verschillende soorten gewaden. De meeste mensen droegen wit om het nieuwe jaar te vieren en dat steekt prachtig af tegen hun donkere huid.
- De dienst duurt lang: normaal is ongeveer twee uur (ook al lang), maar vanwege het nieuwe jaar en het ter communie gaan vandaag 3 uur.
- De mensen dansen soms terwijl ze zingen. (In de kerk waar ik geweest ben niet altijd.)
- Bij de communie krijg je wijn uit een plastic 1-sloksbekertje in plaats van een grote beker waar iedereen uit drinkt. Wel hygiënisch, maar ook een beetje jammer. Samen uit één beker drinken drukt nou juist de verbondenheid van de kerkgemeenschap uit. Dat is een Joodse traditie. Joodse bruidsparen delen een beker wanneer ze trouwen om te laten zien dat ze bij elkaar horen.
- De dominee had het over een soort “u vraagt, wij draaien”-God. Als je je goed gedraagd zal hij je gebeden verhoren, dus vraag vooral om meer kinderen of een groter huis.
- Iedereen applaudiseert voor van alles, de preek, gebeden, voor de bruidsparen die voorin de kerk zitten en voor mensen die er voor het eerst zijn, zoals ik.
Overeenkomsten:
- Er is een gemeenschapsgevoel. Iedereen groet elkaar.
- Er is een orde van dienst. Die niet altijd helemaal strikt gevolgd wordt, maar toch.
- Er zijn kerkbanken en liedboeken.
- Er wordt gezongen, gebeden, uit de bijbel gelezen, er is een preek en communie.
“Motherfucker”
3 januari 2009
Had ik al verteld over mijn vlucht van Londen naar Accra? Ik geloof van niet, maar het lijkt alweer een eeuwigheid geleden dat ik in dat vliegtuig zat.
Het was een prima vlucht, het was meer mijn buurman die het bijzonder maakte. Natuurlijk zat ik weer eens naast de meest luidruchtige en bemoeizuchtige man van het hele vliegtuig, maar dat was ook wel weer gezellig.
Hij bleek van oorsprong Ghanees te zijn, maar nu in Londen bij de politie te werken. Vandaar dat hij het waarschijnlijk nodig vond om andere passagiers terecht te wijzen over plaatsnummers en dergelijke. En dat zijn favoriete woord “motherfucker” leek te zijn. Zijn vader was vroeger piloot en ik moest vooral letten op de landing straks; veel soepeler dan in Europa of de VS. Dit omdat de piloot veel beter moet opletten, omdat het vliegtuig anders een woonwijk invliegt of –rijdt. En omdat er geen functionerende ambulancedienst is.
Ondertussen vond hij het verbazingwekkend dat ik voor het eerst naar Ghana ga, in mijn eentje. En zo lang! Maar fantastisch dat ik bij een mensenrechtenorganisatie vrijwilligerswerk ga doen. Ik moest vooral enorm uitkijken, voorzichtig zijn en als er iets gebeurd zijn zus bellen.
De landing ging minder soepel dan mijn landing daarvoor op Heathrow, maar we zijn niet op huizen terechtgekomen en hebben geen mensen geraakt.
Had ik al verteld over mijn vlucht van Londen naar Accra? Ik geloof van niet, maar het lijkt alweer een eeuwigheid geleden dat ik in dat vliegtuig zat.
Het was een prima vlucht, het was meer mijn buurman die het bijzonder maakte. Natuurlijk zat ik weer eens naast de meest luidruchtige en bemoeizuchtige man van het hele vliegtuig, maar dat was ook wel weer gezellig.
Hij bleek van oorsprong Ghanees te zijn, maar nu in Londen bij de politie te werken. Vandaar dat hij het waarschijnlijk nodig vond om andere passagiers terecht te wijzen over plaatsnummers en dergelijke. En dat zijn favoriete woord “motherfucker” leek te zijn. Zijn vader was vroeger piloot en ik moest vooral letten op de landing straks; veel soepeler dan in Europa of de VS. Dit omdat de piloot veel beter moet opletten, omdat het vliegtuig anders een woonwijk invliegt of –rijdt. En omdat er geen functionerende ambulancedienst is.
Ondertussen vond hij het verbazingwekkend dat ik voor het eerst naar Ghana ga, in mijn eentje. En zo lang! Maar fantastisch dat ik bij een mensenrechtenorganisatie vrijwilligerswerk ga doen. Ik moest vooral enorm uitkijken, voorzichtig zijn en als er iets gebeurd zijn zus bellen.
De landing ging minder soepel dan mijn landing daarvoor op Heathrow, maar we zijn niet op huizen terechtgekomen en hebben geen mensen geraakt.
zaterdag 3 januari 2009
Presidentsverkiezingen
Vergeet ik nog bijna om iets te schrijven over de presidentsverkiezingen: eindelijk is bekend geworden dat de oppositieleider hier nipt de verkiezingen heeft gewonnen. Daarom zijn hier allerlei mensen op straat aan het dansen, nog meer auto's aan het toeteren dan normaal, staan en zitten daar mensen bovenop, rijden mensen met zijn drieën op een scooter en zwaaien ze met vlaggen en lopen te juichen. Je zou bijna denken dat ze hebben gewonnen met voetbal...
Obruni, obruni!
Gisteravond kwam mijn vliegtuig redelijk op tijd aan in Accra en Nyame van de vrijwilligersorganisatie stond netjes met een bordje op mij te wachten. Vervolgens bleven we nog even wachten op het volgende vliegtuig, om in een keer met vier vrijwilligers in een taxi naar onze verschillende gastgezinnen te worden gebracht.
Ik moet zeggen dat het hier zo anders is dan in Nederland dat ik haast niet weet waar ik mee moet beginnen om over te schrijven. Vandaag heb ik met twee andere meisjes een rondleiding gehad door Accra, om wat praktische dingen te weten, zoals waar het internetcafé is waar ik nu zit te typen.
Het is een vreemde gewaarwording om te worden nagestaard door kinderen en "obruni" (witte) naar je geroepen te krijgen. In het vliegtuig waren blanke mensen al in de minderheid, maar ik heb hier op straat geloof ik nog maar twee andere blanke mensen gezien (even afgezien van de andere vrijwilligers en de drie blanken die ik nu zie in het internetcafé). Dat terwijl ik toch ook in het meest verwesterde deel van heel Ghana ben geweest.
Een goede manier om als het echt irritant wordt van het geroep af te geraken is zachtjes "obibini" (zwarte) terug zeggen. Dat vinden ze over het algemeen wel grappig.
Ik moet zeggen dat het hier zo anders is dan in Nederland dat ik haast niet weet waar ik mee moet beginnen om over te schrijven. Vandaag heb ik met twee andere meisjes een rondleiding gehad door Accra, om wat praktische dingen te weten, zoals waar het internetcafé is waar ik nu zit te typen.
Het is een vreemde gewaarwording om te worden nagestaard door kinderen en "obruni" (witte) naar je geroepen te krijgen. In het vliegtuig waren blanke mensen al in de minderheid, maar ik heb hier op straat geloof ik nog maar twee andere blanke mensen gezien (even afgezien van de andere vrijwilligers en de drie blanken die ik nu zie in het internetcafé). Dat terwijl ik toch ook in het meest verwesterde deel van heel Ghana ben geweest.
Een goede manier om als het echt irritant wordt van het geroep af te geraken is zachtjes "obibini" (zwarte) terug zeggen. Dat vinden ze over het algemeen wel grappig.
Abonneren op:
Posts (Atom)
.jpg)
