Ik blijf me hier verwonderen!

Vandaag hebben we verder gewerkt aan de korte stukjes over kinderarbeid, kinderhandel en weduwe-rituelen. Daarvoor hadden we bepaalde Ghanese wetgeving nodig, zoals het Ghanese wetboek van strafrecht en de kinderwet.

Op de CHRI hebben ze geen systeem om regelgeving op te zoeken. Dus moesten we naar het advocatenkantoor van de man van Nana Oye Lithur, onze directeur. Dat was weer een heel avontuur.

Een van de werknemers van CHRI heeft de taxichauffeur helemaal verteld hoe hij erheen zou moeten rijden (wij weten de weg namelijk niet en de taxichauffeur wist die ook niet). Zitten we tien minuten in de auto, draait hij om; "even vragen aan een voorbijganger hoor..." Die wist het natuurlijk ook niet, dus toen besloot de chauffeur ons terug te brengen naar de CHRI en daar nogmaals aan de medewerker de weg te vragen. Die is uiteindelijk maar meegereden om hem te wijzen.

Tja, wat wil je ook in een land waar ze geen tomtoms hebben, geen straatnamen en geen fatsoenlijke kaarten. Je moet alles onthouden aan de hand van herkenningspunten, dat zijn bijvoorbeeld bepaalde gebouwen, winkels of reclameborden.

En toen op zoek naar de juiste wetgeving... Alles is hier een speurtocht en je doorzettingsvermogen en geduld worden aardig op de proef gesteld als de eerste computer die je wil gebruiken schijnbaar is gecrasht en de tweede geen internetverbinding heeft. De derde was gelukkig raak, dus we konden verder met ons werk.