Aapjes kijken 1

28 januari 2009

Op dit moment bevind ik me in een van de moeilijkst te bereiken gebieden van Ghana; Kete Krachi. In totaal zijn we, alle vrijwilligers en een aantal werknemers van de CHRI, gisteren dertien uur onderweg geweest om hier te komen. Al om kwart over vijf zat ik in een taxi die ons naar de bus zou brengen. Een luxe bus voor Ghanese begrippen, met airco en redelijk comfortabele stoelen. We moesten zo vroeg vertrekken omdat we 's middags de boot over het Voltameer moesten halen.

In het begin reden we nog over asfaltwegen, weliswaar niet altijd van geweldige kwaliteit, maar een stuk beter dan de hobbelige zandwegen waarover we later reden. Aan ons voorbij trok het Afrika van de televisie. Kleine dorpjes bestaand uit hutjes, zonder electriciteit of stromend water, scholen in de buitenlucht waarin kinderen in uniformen les krijgen, eindeloos veel groen, stof en opmerkelijk veel fietsen.

Omdat dit duidelijk geen toeristisch gebied is, zijn vijftien blanken hier een bezienswaardigheid. Alle kinderen van het dorp beginnen te zwaaien als ze onze bus langs zien rijden (ik voel me hier soms net de koningin) en toen we uit de bus stapten om op de boot te gaan, stonden er in no time dertig kinderen en heel wat volwassenen om ons heen. Dit leidt tot een soort wederzijds "aapjes kijken"; zij vinden ons een rartiteit, wij willen graag de mensen met prachtige kleren, of enorme hoeveelheden spullen op hun hoofd dragend, op de foto zetten. Omdat de nieuwsgierigheid wederzijds is, voel ik me daarover iets minder ongemakkelijk.

's Avonds arriveerden we in Kete Krachi, waar we een generale repetitie hielden voor onze toneelstukjes en we te eten kregen (voor mij helaas alleen rijst omdat iemand was vergeten door te geven dat ik vegetariër ben). Omdat iedereen moe was van het vroege opstaan en de lange reis, lagen we allemaal netjes om tien uur al in bed. Vandaag gaan we namelijk doen waarvoor we hier gekomen zijn; de workshop over kinderarbeid en -handel en over weduwerituelen die vrouwen schaden.