Kinderarbeid en kinderhandel

Hartbrekende taferelen

29 januari 2009

Vanochtend om zes uur de deur uit om te gaan ontbijten, dachten wij. Maar dingen gaan hier nooit zoals je verwacht of plant, dus zaten we om zeven uur 's ochtends cola te drinken bij de Chief Magistrate van Kete Krachi (het is onbeleefd om het niet aan te nemen...). Vlak daarvoor waren we al op bezoek geweest bij de Chief Executive (soort van burgemeester, of als je wil het ouderwetse stamhoofd).

Allebei zijn ze erg begaan met de strijd tegen kinderarbeid en -handel en inhumane weduwerituelen. Ze heettten ons dan ook van harte welkom in hun woonplaats en in hun huis. Pas na deze bezoekjes kregen we eindelijk een ontbijt, waarna we in feite een kwartier te laat waren voor onze eigen workshop. Maarja, die begon uiteindelijk eerder om tien uur dan om half negen, mensen kwamen toch pas vanaf negen uur binnengedruppeld...zoals dat nou eenmaal gaat in Ghana.

Ik vermoed dat er wel bijna 200 mensen aanwezig waren in de zaal van de districtsraad. Wij voerden de toneelstukjes op die we eerder hadden ingestudeerd en waaraan ik heb helpen schrijven. Verder hield een van de medewerkers van de CHRI een verhaal over vrouwenrechten, vertelde iemand van pacodep over het werk dat zij doen en was er ruimte voor vragen. Het grootste gedeelte van het programma kon ik helaas niet volgen, omdat het in Ewe, de lokale taal, was. Maar natuurlijk ging dit alles gepaard met zang, dans en drummen, zoals iedere gelegenheid hier, dus ik heb me prima vermaakt.

Na de lunch gingen we met mensen van pacodep en de Ghanese politie met een boot het Voltameer op. Om met eigen ogen de kinderen te zien waar het die ochtend over was gegaan. Op het Voltameer wordt veel gevist en omdat de kleine handen van kinderen handig zijn om de vis uit de netten te halen, worden voor het vissen veel kinderen gebruikt. Ze worden ook geacht tot vijftig meter diep te duiken (en nee ze hebben geen duikmateriaal) om de netten die vast zijn geraakt op de bodem los te maken. Zeer gevaarlijk werk dus, veel jongetjes (het zijn meestal jongens) verdrinken. Sommige vissers laten hun eigen kinderen dit werk doen, anderen kopen kinderen om dat te doen.

Wij zagen zelf twee boten waarop kinderen aan het werk waren. We voeren verder naar een eiland waar zo'n vijfhonderd mensen leven in hutjes. Alle kinderen van het dorp kwamen uitgelopen om te zien wat al die Obruni's kwamen doen. We vonden in daar in elk geval drie jongetjes van tussen de acht en tien jaar die uit Tema kwamen, in de buurt van Accra. De werknemers van CHRI konden dan ook met ze praten, omdat ze Twi spraken en geen Ewe, wat rond het Voltameer gesproken wordt. Ze bleken een aantal maanden geleden door hun ouders te zijn verkocht aan vissers. Ze krijgen twee keer per dag te eten en gaan niet naar school.

Het was vreselijk confronterend om de kinderen te zien en niet in staat te zijn om er iets aan te doen; de mensen van pacodep gaan waarschijnlijk wel terug om te onderhandelen met de vissers en de kinderen te bevrijden. Ik hoop dat dat lukt. Het is hier lastig om erachter te komen waar de kinderen werkelijk vandaan komen, wie hun ouders zijn en of ze naar school gaan. Zonder bewijzen kan je de kinderen daar niet zomaar weghalen, maar in dit land wordt lang niet alles geregistreerd. Erg frustrerend.

De meeste kinderen in het dorp hadden bolle buikjes door ondervoeding en de school was een grote ravage. Ik kan me niet voorstellen dat daarin serieus les gegeven wordt. Dit was duidelijk het armste dorp dat ik hier tot nu toe heb gezien en het doet me realiseren dat ook hier de welvaart enorm ongelijk verdeeld is. Ik woon in een groot huis met stromend water en electriciteit en zelfs twee badkamers. In dit dorp hebben de kinderen niet genoeg te eten. Een enorm contrast.